Bouwen!

Tijd voor een update! Er wordt een heleboel gebouwd op GrazeLand Farm! Dat mag ook wel een Nederlands bouwteam van 6 man sterk! Vorige week zijn Hendrik, Bert en Rijndert gekomen. Hendrik en Rijndert zullen zich druk maken voor het bouwen van de stal, Bert zal zich ontfermen over het water op de compound. Maar de container die de mannen nodig hadden om te bouw mee te kunnen beginnen, was spoorloos... Hij zou vertrokken zijn uit Djibouti, maar de chauffeur nam z'n telefoon niet op en de container kwam maar niet in Addis bij de douane aan. Daarom zijn de heren eerst maar begonnen met het nakijken van de machines waar her en der nog wat aan mankeerde. Daarna zijn ze begonnen met het beleiden van het metselen van het huis. Leuk om te zien waar de kamers komen en om je voor te stellen hoe het straks wordt!

Maar op maandagmorgen bleek de container toch aankomen in Addis. Van de driver nog steeds geen spoor, maar het systeem gaf aan dat de container geregistreerd was. Met een beetje druk gaven de container dinsdagmiddag zonder controle en openen al vrij en woensdagmorgen om 8 uur kwam de container op de compound aan! Tot aan de nok toe volgestouwd met allerlei spullen: mini-melkers, staal, irrigatiebuizen, bronkop en onderdelen, electra voor stal en huis, enz. Heerlijk! We konden aan de slag!

Op de meststrooier is een steiger gemonteerd zodat we tot in de nok van de stal kunnen komen. Niet Arbo-proof, maar daar maakt niemand zich hier druk om... Gewoon voorzichtig zijn en opletten!
Hendrik, Rijndert en Gert Jan zijn nu alle dagen druk met het opbouwen van staanders en spanten zodat de stal z'n vorm gaat krijgen. 't Is her en der wel improviseren en het gaat nog niet zo snel en voorspoedig als ze willen, maar tja, dat is Afrika, roeien met de riemen die je hebt.

Intussen zijn afgelopen weekend twee heren van Verheij uit Toldijk gearriveerd (zij hebben de pomp geleverd) en zij hadden gisteren de pomp aan het werk! Eerst de voorbereidingen daarvoor getroffen, daarna de pomp er voorzichtig in gehangen en toen de pomp aangezet. Wat een water! Een straal van 10 cm doorsnee die meer dan 3 meter ver spuit! Deze word nu aangesloten op een aanvoerleiding die dwars over de compound naar achterin het land loopt. Dan kunnen we daar gaan beregenen zodat we gras en lucerne in kunnen zaaien en in leven kunnen houden. Op de compound worden dan allerlei koppelingen gemaakt zodat we op diverse plaatsen water hebben. Wat een zegen!

Het dak boven de containers krijgt ook vorm. Eerst word van eucalyptushout de constructie gemaakt. Daar overheen komt later gras. Vanmorgen zijn ook net een paar jongens begonnen met het schuren en verven van de containers. De ramen en deuren zijn er al ingezet, wat een heel ander gezicht geeft. Als ze nu straks mooi lichtgeel zijn met misschien donkerrode accenten, een prachtig grasdak erboven, wat klimplanten er tegenaan, dan moet het toch een plaatje zijn!?

Intussen..

En intussen gaat het andere werk ook gewoon door! Gras wordt gemaaid, schudden is eigenlijk niet eens nodig met de zon en de wind, dus harken en persen maar! De eerste oogst van zo'n 300 balen ligt inmiddels klaar!
De overkapping over de containers gaat gestaag verder, onderhoud aan machines moet gebeuren, de staanders voor de stal worden gelast, deuren en ramen worden in de containers gezet en vandaag wordt de vloer van ons huis gestort!
Eind deze week hopen Hendrik, Bert en Rijndert te arriveren, begin volgende week maken we een start met de opbouw van de stalconstructie. Wow, time flies!

Evalynn 5 jaar

Vandaag is Evalynn jarig! Vijf jaar alweer!
Een mooie zomerse dag met veel cadeautjes, taart en feest en zelfs nog een bui aan het einde van de middag. Bedankt voor de felicitaties!

Boerenbijeenkomst

Afgelopen zaterdag was een hele mooie dag. Op aandringen van ons had de gemeente (eindelijk) een bijeenkomst met de omringende boeren georganiseerd. Mede omdat vorige week opnieuw een deel van de afrastering was vernield en gestolen wilden we graag weer de lokale boeren bij elkaar hebben om een ‘wij’ gevoel te creeren in plaats een ‘zij-tegen-ons’ gevoel.

’s Morgens zijn we al vroeg met z’n allen naar Ginchi vertrokken. Daar waren de medewerkers al druk bezig met de voorbereidingen voor de bijeenkomst. Vrijdag hadden we onze eerste koe gekocht! Helaas was haar geen lang leven beschoren: zaterdagmorgen vroeg is ze geslacht. De poten waren het ontbijt van een stel aasgieren, de kop werd vol trots getoond, het vlees werd fijngesneden, de botten met aanhangend vlees in stukken gehakt en kilo’s uien gesneden voor de wot (saus bij enjerra). Het vel lag buiten met de gehakte botten erop. Maar die mooie roodbruine kleur past bij ons perfect in de famile ;-) en dus heb ik gevraagd of ze hem voor mij willen prepareren zodat hij straks als vloerkleed kan of ooit over de bank gedrapeerd kan worden. Met zo schattig de staart er nog aan...

In het dorp hebben we vervolgens 30 plastic stoelen bij een schooltje opgehaald, 5 jerrycans talla (lokale sterke drank) stonden klaar, 75 stuks enjerra en een paar kratten cola. Een paar vrouwen waren inmiddels op de compound druk in de weer met het koken van de wot met de stukken vlees erin. De stoelen heben we klaargezet in een container die weer dienst mocht doen als kantine. De containers waren leeggemaakt, voor de feestelijke sfeer was gras op de grond gestrooid en al gauw waren we klaar voor de ontvangst.

En ook hier geld het Afrikaanse (half) uurtje. Vanaf 12 uur waren ruim 60 buurboeren uitgenodigd. Geerten heeft tegen 13 uur de heren van de woreda (gemeente) opgehaald. 2 politeagenten wilden niet mee, er was geen plek meer in de auto en achterin de bak van de pick up zitten was hun te min...

Om 13 uur kwamen de eerste boeren. Handen werden geschud, begroetingen uitgewisseld en de eerste talla gedronken. Rond 14 uur waren de meeste genodigden aanwezig en begon de meeting, buiten in het gras. De mannen van de gemeente en de oudsten op een stoel, de rest in kleermakerszit in het gras.

De man van de Investment Office, Beharu, heette iedereen welkom. Twee2 oudsten spraken daarna een zegen over de meeting uit, waarop iedereen instemmend de laatste klank herhaalde.

Het aantal boeren per kebele werd geinventariseerd. Heel fijn dat van alle 4 omringende kebele’s mensen aanwezig waren. Totaal zo’n 60 boeren naast de mensen van de woreda.

Daarna legde Beharu uit wat de bedoeling van de meeting was. Hij heeft ons project uitgelegd en de problemen aangestipt.

Ook Geerten kreeg het woord. Hij heeft kort uitgelegd wie we zijn en wat we willen gaan doen en wat de boeren er aan kunnen hebben. Hij heeft er op aangedrongen dat we graag willen samenwerken met de lokale boeren en dat we willen weten wat we voor hen kunnen betekenen.

Vervolgens kwamen de boeren zelf aan het woord. M.n. de oudsten van de kebele’s hebben gepraat. Je volgt op dat moment nog helemaal niet waar het over gaat.

Twee van onze medewerkers hebben vragen beantwoord. Toen bleek dat met name de mensen van de kebele aan de andere kant van de rivier problemen hebben met de ontsluiting nu. Wij blokkeren de weg naar het dorp en de kerk. Waar ze voorheen dwars door de vallei liepen, moeten ze nu om ons land heen. We hebben afgesproken dat ze halverwege ons land over mogen steken. Achter de afrastering van het weidegedeelte, dus tussen grasland en akkerbouw in.

Applaus volgde.

Vervolgens is er een comitee opgericht met 2 afgevaardigden per kebele en wij erbij uiteraard. Als er dingen spelen kan dat via dat comitee geregeld worden.

Daarna spraken nog wat oudsten zegens uit, waarvan we achteraf begrepen dat ze ons zegenden.

“Mogen de kinderen voorspoedig opgroeien” Waarachteraan iedereen humde: “voorspoedig opgroeien”

“Mag de opbrengst van het land gezegend worden”.. “gezegend worden”

Iedereen gaf elkaar een hand, de handen gingen gezamelijk omhoog en deze zegenbeden werden als beloften door de hele gemeenschap uitgesproken. Ontroerend, een heel mooi moment.

Vervolgens aten we gezamlijk de koe op, onder het genot van een beker talla of cola.

De kinderen vonden de paar paarden waarop sommigenge komen waren wel interessant en jawel hoor, de mannen tilden de kinderen erop en ze mochten een rondje rijden.

Veel blije gezichten, veel handen geschud en “Gaalaatoomaa” (Bedankt) en “Nagaan” (Tot ziens) gezegd. Een dag om dankbaar voor te zijn!

Auto ophalen

Vandaag was weer zo’n dag: van te voren heb je geen idee hoe die verlopen gaat. Niet omdat je de toekomst niet weet, want die weet je nooit, maar omdat je dingen gaat doen die heel anders zijn dan normaal.

Gisteren zei Geerten: “Morgen kan de auto opgehaald worden bij de douane. Maar ik wil eigenlijk naar het land, wil jij hem ophalen?” Lijkt een simpele vraag, het antwoord kan ook heel simpel zijn: “Ja, natuurlijk.” Maar zo natuurlijk is dat voor mij niet hoor. Het  betekend namelijk dat ik naar de andere kant van Addis moet zien te komen. Dat kan al liftend of met openbaar vervoer. En al liftend in m’n eentje als blanke vrouw, dat vind ik nog niet een super idee. Ik kan natuurlijk Sem meenemen, die heeft wel school maar is toch nog maar 3,5... Maar waarom pak ik niet gewoon de bus? Dat doet iedereen toch hier? Tja.. dat is iets waar ik niet echt zin in heb. Over een stuk van een half uur met de auto doe je waarschijnlijk 2 uur... zeker ’s morgens vroeg. Vanaf Burayu hier naar Asko, daar overstappen naar Piazza (met lange wachtrijen), van Piazza naar Saris Abo, dan de bus naar Kality en bij de Customs eruit. Maar het lijkt de best option. Dus na het ontbijt stap ik vol goeie moed de poort uit, de cobblestones op, de weg omhooglopend naar het asfalt. Maar alle minibusjes die ik aan zie komen, rijden met dezelfde vaart voorbij: vol. Een stukje verderop staan een paar politieagenten. Die komen al snel vragen waar ik heen wil. En binnen een paar minuten houden ze een personenauto aan met de vraag of hij die blanke dame een eind in de goeie richting kan brengen. Hij spreekt een paar woorden Engels, ik een paar Amhaars, en blij rij ik de wachtenden op de bus naar Piazza in Asko voorbij... Helemaal naar Piazza brengen kan hij mij niet, daar heeft hij niet genoeg brandstof voor, maar een stuk die kant op wel. Fijn!

Even later staan we in de file. Stap er maar uit zegt hij, en zoek maar een bus naar Piazza. Bedankt zover! Ik loop langs de file op, dat gaat een stuk sneller! Ik vraag een paar keer welke kant ik op moet richting Piazza. Als het verkeer weer begint te rijden stopt er een busje naast me. 3 kerels erin. Waar moet je heen en wil je meerijden? Ehm... wil ik dat? Is dat vertrouwd? Laat ik de gok maar wagen. Hard rijden doen ze niet omdat het toch druk ik, ik kan er altijd halverwege uitspringen als ik het niet vertrouw ;-( Uiteraard volgt er een spervuur van vragen onderweg. ‘Waar kom je vandaan?’ ‘Wat doe je hier?’ ’Ben je getrouwd?’ En ook al ben ik dan m’n trouwring kwijtgeraakt ergens in een zwembad in Ethiopie, de vervangende neppe doet vandaag weer z’n dienst! En als ik vertel dat ik ook nog 3 kinderen heb, taaien ze af. Behalve die ene opmerking: ‘Als je gescheiden ben, bel je je maar. Ik wil graag een Hollandse vrouw.’ Unduh!! M’n telefoonnummer heeft ie niet gekregen, ook al baalde hij daar flink van. ‘I’m your brother!’ So what! Maar ze brengen mij veilig naar Piazza en wijzen de minibus aan waarmee ik naar Saris kan.

Natuurlijk zit er weer iemand naast me die erg geinteresseerd is waar ik vandaan kom, wat ik in Ethiopie doe. Hij wil graag samenwerken met buitenlanders, ik ben van harte welkom in z’n medical clinic in Saris en misschien dat ik m’n telefoonnummer wil geven zodat hij contact kan opnemen? Nee dus. Hij heeft daarna geen woord meer gezegd ;-) (maar wel de bus naar Kality gewezen).

Eenmaal aangekomen bij de Customs moesten daar nog de nodige papieren getekend worden zodat de auto van de compound af mocht. Maar dat regelde Beka gelukkig. Een papier achter de voorruit was m’n vervangende kenteken, de verzekeringspapieren kreeg ik ook mee. En zo tufte ik een paar uur later blij en tevreden in een superfijne auto Addis weer door, op weg naar huis. Slechts één keer controle door een agent: ‘Waar is je rijbewijs? En waarom heb je geen kentekenplaten?’ M’n rijbewijs kon ik laten zien, het vervangende papier ook en meneer was tevreden. Toen Beka belde of alles goed ging en ik zei dat ik al thuis was, was z’n reactie: ‘Nu al?’ Ja, een auto hebben heeft zo z’n voordelen boven OV! 

Nieuw post adres

We hebben sinds kort een eigen postbus in Ginchi! Wat een service he: vandaag belde mevrouw dat er post aangekomen was.

Maar post kan dus in het vervolg naar (2-3 weken):

GrazeLand Farm Agro Industry PLC
Attn. Family Wassink
West Shoa Zone
Dendi Woreda
Ginchi P.O. Box 97
Ginchi
ETHIOPIA

Zon, Zweet en Film

Ja, de regentijd is nu echt al een paar weken verleden tijd. Heerlijk, elke morgen de zon om 6 uur, een strakblauwe lucht en met de koffie opwarmen in de zon. Het land droogt heel snel op. Waar het begin oktober echt nog te nat was om met de trekker het land op te gaan, staan nu de barsten al weer in de klei. Niet dat het té droog is, de bovenste 2 cm is droog, daaronder nog mooi nat. Het ploegen is daarom ook weer verder gegaan. En de eerste graankorrels zitten in de grond. Ons plan was om lucerne en gras te zaaien, maar omdat de container met beregeningsmateriaal nog onderweg is, nemen we het risico niet om dit geimporteerde dure zaad te verspillen en dus zaaien we lokale gerst in. Dat kunnen we hopenlijk ook prima maaien over een poosje en zo bouwen we toch een voedselvoorraad op. Een deel van het land is inmiddels afgezet met prikkeldraad. Daar kunnen nu dus geen lokale koeien meer grazen en het lokale gras groeit al aardig door. Nog even en we kunnen dat ook gaan maaien. In de container zit een balenpers, dus hopenlijk zien jullie over een poosje foto’s van de eerste geperste baaltjes hooi op Sendaba!

Vorige week hebben we bezoek gehad: broer Lambert deed met 3 vrienden een paar dagen Ethiopie aan. Erg gezellig en heel gek vertrouwd om ze een paar dagen op het erf te hebben. Net zo gewoon voelde het om ze na 2 dagen de poort uit te zien stappen en met een armzwaai afscheid te zien nemen. Lopen zo je dagelijkse leventje weer uit...  

Vorige week hadden we via Harry een filmploeg op bezoek. Eline Flipse, een Nederlandse die in Frankrijk woont, is bezig met een documentaire voor de IKON (voorjaar 2015 geplande uitzending). Zij maakt een film over onwikkelingswerk. Naast beelden van de oude aanpak (charity, geld geven) wil ze  nu ook de nieuwe aanpak (business based) in beeld brengen. Vandaar dat ze op bezoek kwam met haar camera- en geluidsman om vast te leggen hoe we zo’n business opzetten. Ze heeft de kids op school gefilmd (want hoe doe je onderwijs daar dan?), de gang van zaken op GrazeLand Farm (landwerk, medewerkers, overleg, uitbetalen, enz.) en hoopten de gang naar de rechtbank te kunnen filmen. Een van onze buurboeren claimt een stuk grond wat wij van de overheid toegewezen hebben gekregen m.b.v. GPS-coordinaten. Dus wij hadden netjes alle documenten klaargemaakt en waren met toch wel een beetje spanning naar Ambo gereden. Maar de rechter had een training en kwam dus niet opdagen... tja, dan verdaag je het toch gewoon weer zes weken? Afrika he..

Intussen gaan we op Sendaba lekker door. De gaten voor de voetplaten voor de stalconstructie worden gegraven en gestort, de bewapening op de vloer word gemaakt (nee, betonmatten zijn hier niet, je koopt stukken staaldraad van 10 of 12 meter, knipt ze op maat, legt ze kruisgewijs over elkaar heen en knoopt ze vast met ijzerdraad), daar zijn 2 medewerkers al bijna 2 weken mee bezig. Een lasser is bezig met het maken van kozijnen en deuren voor de containers. Hij komt ze binnenkort erin maken. Zo bouwen we 3 in een U geplaatste transportcontainers om tot kantoor, sanitaire ruimte, Farm Business Center en keuken. Daaroverheen komt een groot ovaal rieten dak, een klus van een maand of 4 waarvoor een aannemer pas getekend heeft. Onder de overkapping zetten we dan wat picknicktafels neer en a la, je hebt een kantine. Als de deuren en ramen  in de containers zitten kunnen we de containers gaan bewerken: schuren, plamuren, lassen her en der, wandjes erin maken, schilderen van binnen en van buiten, inrichting erin. En dan kan Metii haar huidige ‘keuken’ verhuizen. En de jongens hoeven niet meer te eten op een stapel planken in de container, maar ze kunnen genieten van de frisse lucht ónder de overkapping.

Het hout voor die overkapping komt van de heuvel vlakbij. Vorige week vrijdag in de herstvakantie (voorjaarsvakantie voor ons!) was ik met Dianne en de kids mee naar het land. Geerten dacht dat ik dat hout wel mooi kon gaan halen. 2 mannen hadden bomen daar gekapt en het lag klaar om opgehaald te worden. Kom op, Marleen, dat kun je! Met de trekker en de kieper met de medewerkers (en Dianne) erin, op naar die heuvel daarginds. Ahum.. ik heb ooit trekker gereden toen ik op de HAS zat, maar hoe lang is dat geleden? Ach.. je kunt toch ook autorijden? Dit is hetzelfde, alleen wat groter. Dit is vooruit, dit is achteruit, dit is de rem en de koppeling, schakelen doe je zo. Doe rustig aan, dan komt het goed. Wij door de velden naar boven. Dat ging nog redelijk. Wat hotsen en botsen, maar we kwamen er. Netjes de trekker en aanhanger gekeerd zodat het inladen makkelijker ging en de jongens gingen aan het werk. Eucalyptuspalen van minstens 8 m lang, want het dak moet flink groot. Dat de kieper maar 4 m is en dat de rest dus oversteekt, doet er niet toe. Na zo’n 2 uur laden waren dan alle palen verzameld en geladen. Toen de terugreis... Een klein delletje konden we op de heenweg nog halen. Maar nu kwam de trekker er wel doorheen, maar de kieper niet. En even achteruit rijden kon dus niet, want dan prikten de geladen stammen de grond in! Een dot gas, een paar keer proberen.. geen effect. Dan met de pikhouwelen de grond voor de wielen van de kieper wat vlak maken... en nog eens proberen. Weet ik veel dat er ook 4 wheel drive op zit... en hoe ik dat inschakelen moet.. Bereik om Geerten te bellen had ik niet, maar het liep inmiddels rond 6 uur. De zon ging weg en het werd koud. De kinderen waren het zat, ik was het zat en zowaar, Geerten kwam er lopend aan. Hij op de trekker, de 4WD aan, een andere versnelling en whoem, daar gingen we. Eruit! Even later een onverwachte natte ondergrond. Vast! Achteruit proberen.. we hoorden palen knappen. O nee, iedereen van de kar af, wielen wat uitgraven, weer proberen en jawel, we schoten los. Maar een deel van de lading was door het achteruit rijden in de modder gespietst en bleef daar zitten, een deel van de lading mee uit de kar trekkend. Zucht. Weer inladen. Jongens in de voorlader voor extra druk op de voorwielen. En ja hoor, we kwamen thuis. Het was inmiddels wel donker, maar we hadden het gered. Het leuke is, dat als de jongens iets moeilijk vinden of ze een oppepper nodig hebben, ze samen gaan zingen. Eén zet in, de rest antwoord. Prachtig! En zo kwamen we zingend op de compound aan. Samen sterk!

Werkbezoek

Afgelopen weken hadden we bezoek uit Nederland! En wel de 3 broers Massink die even flink de handen uit de mouwen kwamen steken. ‘Nee, we komen niet op vakantie, we komen werken!’ Omdat ze van origine boerenzoons zijn, weten ze van wanten. Maandag op dinsdagnacht kwamen ze aan, maar ze wilden dinsdagmorgen gewoon om half 8 ontbijten en mee naar het land. Omdat het op het land nog steeds te nat is om echt fatsoenlijk iets aan landbewerking te doen, zijn ze aan de slag gegaan met de machines. Deze waren deels nieuw en deels ontmanteld in de container gezet en moesten dus (weer terug) in elkaar gezet worden en getest. De maaier, schudder, hark en rotorkopeg werden onderhanden genomen, de generator aan het draaien gebracht en de kunstmeststrooier afgesteld. Onze medewerkers vonden het maar wat interessant en vroegen hen de hemd van het lijf. Zodra de maaier aan het werk ging lieten ze al hun bouwgereedschap vallen en wilden zien hoe dat zo machinaal gaat in plaats van met de sikkel. “En hoe gaat dat dan verder? Hoe haal je het binnen?” Ze komen ogen en oren tekort en zijn zeer leergierig! Erg leuk om te zien.

Intussen waren zij bezig met de fundering van het huis. Deze is uitgegraven en met limestones worden er muurtjes opgetrokken. Binnenin word het volgestort met puin en zand. Als dat aangetrild is kan de vloer gestort worden. En daarna worden de muren opgetrokken. Éen metselaar is voor een maand ingehuurd, de jongens helpen hem bij alles wat nodig is: stenen bikken, stenen aandragen, cement maken en kruien. Intussen is Metii, onze kokkin, heerlijk bezig met het maken van koffie en enjerra in het wachtershuisje. Ze heeft alles wat ze ballast vind buiten het hok gezet en binnen de bezem erdoor gehaald. De enjerra bakplaat is geinstalleerd, de koffiebonen worden gewassen en gebrand om daarna fijngestamd te worden en in de koffiepot aan het pruttelen te worden gebracht. De aardappelen zijn geschild, gesneden en gewassen, de saus prutteld op het kolenvuurtje en tussen de middag eten zowel Ethiopiers als Nederlanders gezamelijk de warme maaltijd. In een lege container, dat nog wel. Want een kantine is er nog niet. En die hete saus aan je handen en rond je lippen brand in het zonnetje nogal, vandaar dat ze de schaduw opzoeken van de container. De bedoeling is om 3 containers in een U te plaatsen en daar een grasdak boven te maken. In de containers komen dan kantoor, FarmBusinessCenter en keuken en op het ontstane binnenplein de kantine. Nog even toekomstmuziek, maar er word aan gewerkt!

Het weekend hebben we o.a. in Debre Zeit doorgebracht. De heren Massink waren natuurlijk ook erg benieuwd naar wat andere Nederlanders in Ethiopie doen. Dus een bezoek aan Solagrow op Hidi en Alfa Farms mocht niet ontbreken!

Dinsdagnacht kwam Gert Jan Vedder aan. Via het artikel in Melkvee Magazine (Nog niet gelezen? Kijk naar een eerdere link op onze blog!) bood hij zijn hulp aan en hij komt hier nu 3 maanden helpen bij de bouw en het landwerk. Welkom Gert Jan! We zijn heel blij met je hulp! En tot nu toe is het erg gezellig... Gideon heeft z’n slaapkamer vrij gemaakt zodat Gert Jan er kan slapen en met z’n drieen hebben ze dikke lol op één slaapkamer...

De derde container met spullen is inmiddels onderweg. Met o.a. een nieuwe auto. Dat werd tijd.. vooral ik zie er erg naar uit dat er een andere komt. Die we nu hebben mankeert nogal wat..

-       - De motor raakt sinds vorige week geregeld aan de kook. Dus stoppen, water bijvullen, even af laten koelen en verder rijden.

-       - De zekeringen verliezen af en toe contact.. de motor valt dan uit.. of de ruitenwissers doen het niet meer. Niet al te gemakkelijk om dan je raampje open te draaien, uit het raam te gaan hangen, de ruitenwisser op gang te helpen, intussen te tikken tegen de zekeringen om weer contact te maken en intussen ook nog op het verkeer te letten. En als de motor uitvalt probeer je het eerst met een tik tegen de zekeringen. Dat helpt soms. Anders moet je geluk hebben dat de weg naar beneden loopt, dan start ie vanzelf weer. Loop de weg omhoog dan is het lastiger. Maar we hebben uitgevonden dat de motor ook aanslaat als je de auto achteruit laat lopen. Is alleen wat lastiger met achteropkomend verkeer.

-       -  Het bijrijdersraampje kan niet meer open.

-       -  De handrem mag je niet meer gebruiken.

-       -  De deur aan de bestuurderskant kan niet meer open en op slot met de sleutel, moet dus altijd door de bijrijder gedaan worden

      Al met al voel ik met niet meer zo safe in die auto... Zo’n nieuwe Hilux lijkt me wel wat ;-)

Meskel and More

Morgen is het Meskel. The Finding of the True Cross. Helemaal precies weten doe ik het niet, maar ze hebben hier naar hun zeggen het echte kruis van Jezus gevonden. Toen de koningin van Scheba  in Israel was geweest kwam ze terug in Ethiopie. Op een dag zag ze daar een vuur en in dat vuur vond ze het het echte kruis waar Jezus aan gestorven is. Dat Jezus eeuwen later stierf blijft voor mij dan een raadsel. Maar er zijn hier wel meer dingen waar je je over verwonderd… 

We zijn net terug van Meskel Square. Dat is een groot plein midden in Addis. Duizenden mensen komen daar de avond voor Meskel bij elkaar. Midden op het plein staat een enorme takkenbos met bovenin een kruis. Verschillende orthodoxe koren zijn er en zingen en dansen. De priester zegent de mensen en spreekt iedereen toe en wenst Ethiopie een goed en gezegend nieuw jaar. Als het goed donker is geworden (uur of 7) word de takkenbos aangestoken. Alle mensen juichen. Daarna druppelt iedereen al gauw weer terug naar huis.

Meskel is tegelijk een voorjaarsfeest. Waar op Ethiopisch Nieuwjaarsdag (11 September) ook de komst van de zon word gevierd, vieren ze met Meskel ook het stoppen van het regenseizoen. Ik hoop het van ganser harte! De regen valt hier namelijk nog steeds elke dag… het word gelukkig minder en de zon laat zich vaker zien, maar we willen zó graag aan de gang met de fundering van het huis en het landwerk! Maar dat het echt nog te nat is op het land bewees vorige week de trekker die vast kwam te zitten in de modder. Rotorkopeggen kon op dat lage stuk echt nog niet, hoe graag we dat ook wilden…

Afgelopen weken zijn we bezig geweest met regeldingetjes in Addis, het uitzetten van de gebouwen, begonnen te graven voor de fundering van het huis, blokken limestone op maat getikt voor de fundering, de twee containers op hun plek gezet en poeren eronder gemetseld. Zij worden omgebouwd tot FarmBusinessCenter, kantoor, farmkeuken en dergelijke. Een leuke uitdaging. Afgelopen week hebben we ook onze eerst ‘kokkin’ aangenomen. Ze hebben hier weinig nodig om eten te kunnen maken, dus in het huisje van de wacht gaat zij voorlopig aan de gang met koffie en thee en tussen de middag enjerra. Krijgen de jongens eindelijk een fastoenlijke lunch tussen de middag. ‘t Was wel leuk om te zien. Eén van hen, Abraham, is pas getrouwd. Die krijgt dus braaf een lunchbox mee voor tussen de middag. Maar de anderen zijn opgeschoten knapen van wie hun moeder ‘s morgens te druk is met koeien melken. Zij hebben dus géén lunch bij zich… Maar Abraham deelt braaf met z’n medebroeders ;-)

Maar ‘t is goed om voor hardwerkende kerels een lunch neer te kunnen zetten. Vandaar dus het begin van de keuken. Samen met de kokkin inkopen gedaan op de markt: een terracotta plaat om enjerra op te bakken, een mand om enjerra’s in te bewaren, emmers om beslag te maken, schalen en bordjes om van te eten, pannen en lepels voor de saus die bij de enjerra hoort, kruiden om de saus op smaak te brengen. Als je over de markt loopt gaapt werkelijk iedereen je aan. Je went er aan, maar dan valt het weer even extra op. Kinderen die een verbaasde kreet slaken en op 2 meter afstand komen kijken wie je bent en wat je doet. Ze volgen je vervolgens de hele markt over. Mensen die zich omdraaien om je na te kunnen kijken. Volwassen mannen en vrouwen blijven ook gerust op een paar meter afstand staan en slaan je gedurende een paar minuten gade. Ach tja, alles went.   

2e Container binnen

En dan kwam daar eindelijk zaterdag de 2e container. Toch leuk, op de dag dat we precies een jaar geleden in Ethiopie aankwamen!
Het papier- en regelwerk in Djibouti en bij de douane in Addis hadden wat meer tijd gekost dan bij de vorige container en deze keer moest de container ter controle ook geopend worden, maar zonder verdere problemen kon hij vrijdagmiddag uit Addis vertrekken. Wij met z’n allen zaterdagmorgen vroeg naar het land, vol verwachting. En jawel, op een gegeven moment kwam vanachter de heuvel de truck met container tevoorschijn. Eerst open gemaakt en gekeken of het wel de juiste container was ;-) Daarna één voor één de grotere spullen er uit gehengeld en tachtig spantjes met de hand eruit getild. Vele handen maken licht werk! Als laatste de kipper die helemaal achterin stond. Geerten had een soort losdok uitgegraven waar de vrachtwagen achteruit tegenaan kon rijden. Zo kon hij er met de trekker in en er met de kipper weer uit. Toen was de container leeg en kon deze van de oplegger afgetrokken worden. De trekker achteraan trekken en de truck vooruit rijden. Het laatste stukje de container optillen met de hef en de truck weg laten rijden. Zachtjes laten zakken en afgeladen was die container! Aan de kant van de weg gesleept en opgeruimd. De kipper met een deel van de spullen naar de compound gereden. Klein spul weer in de container teruggezet, dat halen we later wel weer op. Nu zijn we weer diverse spullen rijker: een generator (want stroom is er voorlopig nog niet), gras- en luzernezaad, een maaier, schudder en hark, kipper, kruiwagens en spanten. Als het nou dróóg word, dan kunnen we écht beginnen!

Artikel Melkvee Magazine

Tijdens ons verlof kwam Jose Bongen van Agrio Uitgevers langs voor een interview. Het resulteerde in dit artikel in Melkvee Magazine. Veel leesplezier!

Feestdagen

Er is er één jarig, hoera hoera, dat kunnen jullie niet zien, maar hij is het wel: Gideon word vandaag 7 jaar! Vanmorgen vroeg kwam hij al: “Mam, ik ben jarig vandaag!” “Oh echt?!” ;-) “Kijk maar eens buiten in de tuin, daar loopt je cadeautje!” Hij naar buiten kijken en ziet 10 kippen in de tuin. “Echt?” “Nee, grapje. Die heeft papa gisteren meegenomen maar die zijn voor de medewerkers. Volgende week is het Ethiopisch Nieuwjaar (11 sept) en daarvoor krijgt iedere medewerker een kip.” ‘t Is maar goed ook dat ze hier niet blijven want King had er al een te pakken. Snel mee naar Sendaba dus, daar zijn ze beter af. Of ze een langer leven beschoren zijn weet ik niet. Bij een feestdag hoort injerra met dorowot: kipsaus. Misschien dat ze nog een weekje mogen lopen en eieren leggen, maar waarschijnlijk zitten ze volgende week in de saus.

Gelukkig was Gideon ook blij en tevreden met z’n andere cadeautjes. Z’n broodje ging bijna niet naar binnen, zo druk was hij met cadeautjes uitpakken. En daarna op school niet werken maar feestvieren tot de pauze en bij de koffie een lekkere zelfgemaakte moorkop (hoe toepasselijk) met kaarsjes en Nederlandse vlaggetjes! Dan ben je toch zeker echt jarig!?

Jarig waren er meer de afgelopen tijd. Ik (Marleen) ben vorige week zaterdag 31 geworden. Helaas was ik die dag grieperig, maar we hebben er toch maar leuke dag van gemaakt met een uitje naar de souvenirsmarkt bij de IEC.

Het weekend daarvoor hebben we ook een uitje gemaakt. Hendrik Jan heeft tijdens onze vakantie in Nederland op ons huis en de honden gepast en daarom vonden we het leuk om met hem een weekendje weg te gaan. Lake Ziway hadden we nog niet gezien en dus zijn we daar heen geweest. Een heerlijk tochtje over het meer met nijlpaarden die af en toe hun neus lieten zien naar een eiland met heel veel vogels en een eiland waar één familie woonde met een kerk bovenop. Schitterend, wat een prachtig weer en een magnifiek uitzicht! Terug van dit tochtje een versgevangen en –gebakken vis gegeten, genoten van de vele grote vogels die daar rondliepen en toen op naar Langano waar we in een lodge aan dit meer geslapen hebben. De volgende morgen een natuurreservaat ingereden en daar verschillend wild gezien: wrattenzwijnen, bokken, apen en wat kleine dieren. Daarna naar de hot springs: kokend water borrelt er uit de grond omhoog. Mensen met last van reuma en astma komen daarheen om te kuren. Het water stroomt vervolgens een zout meer in. Verder gereden naar een zoet meer, daar stonden een heleboel flamingo’s. Bijna nep, de roze veertjes die je op het strand vind! Af en toe ligt er een karkas met nog wat vleugels eraan: het werk van de Afrikaanse zeearend die zich voedt met flamingo’s. Na deze indrukwekkende route op naar Debre Zeit. Weer even gezellig bijpraten met de Nederlanders daar!

Op het land gaat het afrasteren intussen gestaag door. We willen een deel van de wei zo snel mogelijk afgerasterd hebben zodat er geen lokaal vee meer graast. Het gras kan dan groeien en wij hebben wat de maaien straks. Intussen is ook het ploegen begonnen. Ondanks dat het toch nog regelmatig regent en de grond echt zware klei is dat veel water vasthoud, zijn er ook drogere stukken. Daar komt de trekker met ploeg prima doorheen. Alex, een van onze medewerkers, heeft van Hendrik Jan geleerd hoe het ploegen ongeveer werkt en hij is zo trots als een pauw als hij op de trekker zit!

Als het goed is komt vandaag ook de 2e container aan. Hij staat al sinds begin van deze week in Addis bij de douane, maar het papierwerk en de controle vergen nogal wat tijd. Beka, onze nieuwe assistent, is er mooi druk mee. In deze container zitten naast klein material vooral hooimachines, de generator en de laatste portie luzerne- en graszaad. We zien er naar uit dat dat straks de grond in kan!     

Weer @Home!

En we zijn weer in Ethopie! Na een paar heerlijke weken in Nederland (genoten van familie, vrienden, bekenden en het-Nederland-dat-één-groot-groen-park-is) zijn we vorige week maandag weer gezond en wel en mét juf Dianne van Engelenhoven in Addis gearriveerd. Benieuwd naar vanalles - hoe is het in huis? - hoe is het met de honden? - hoe is het in de buurt? - hoe is het op het land?

We kunnen heel tevreden zijn. Hendrik Jan heeft goed op ons huis en de honden gepast (Snuf is helaas afgelopen vrijdag doodgegaan... Waarom? Geen idee! Donderdag prima in orde, vrijdagmorgen sloom, 's middags dood. De 'puppies' maken het prima.). Het is nog wel erg koud in huis (dus truien- en sokkenweer), de stroom is er ook vaak niet, en het regent elke dag, maar we hebben water uit de kraan en een dak boven ons hoofd!

In de buurt is niks veranderd, alleen dat het nat en modderig is ;-) 't Is wel leuk dat mensen je weer blij begroeten en vragen hoe het in Holland was! En de jongens staan weer aan de poort te vragen waar Gideon blijft...

Op het land is het prima. Nog één keer zijn er palen uitgetrokken, maar verder was het rustig. De jongens zijn keurig doorgegaan met het afrasteren van de wei en om de compound is een piepjonge heg aangeplant. De wacht houd braaf de wacht, de spullen uit de 1e container staan er nog, zelfs de boorwagen van de waterbron staat er nog. Het is wel nat op het land. De sloten voeren het water goed af, maar drassig is het wel. Maar wat wil je met elke dag een wolkbreuk...  

Als het over een paar weken droger wordt kunnen we verder! De stal gaat gebouwd worden, evenals het huis. Gras en lucerne moeten worden ingezaaid, dus werk aan de winkel!

De kinderen gaan inmiddels naar school. Dianne is gesettled en een beetje regelmaat is voor de kinderen wel weer goed. Ze hebben lang genoeg vakantie gehad en het is erg leuk om ze weer enthousiast naar school te zien gaag: "Ja, de wijzer staat onderaan (half 9), we mogen naar school. Doei mam!"

2e Container onderweg

Zo, vanmorgen is de 2e container opgehaald in Staphorst om via de haven van Rotterdam de reis naar Djibouti te maken. Daarvandaan word hij per truck weer naar Addis gebracht om daar door de douane gecontroleerd te worden. Met een beetje geluk is hij daar eind augustus. Dan zijn we een kipper, maaier, schudder en hark rijker. En weer spanten voor de stal. En een generator voor als er geen stroom is.
De 1e container is gisteren in Addis gearriveerd. Geerten zal komende dagen druk zijn om deze vrij te krijgen bij de douane. We zijn benieuwd hoe die procedures gaan en hoe lang het zal duren!

De rust is gelukkig weer een beetje teruggekeerd op Sendaba. Er zijn verhoren afgenomen door de politie. Een boer die was gaan ploegen op onze compound heeft nu ook een overeenkomst getekend waarop hij afziet van de grond. De afrastering kan dus nu ook afgemaakt worden.
De politie bemoeit zich er nu ook mee (komen dan met een auto met 10 man). Voor de komende dagen zijn er twee agenten op het erf gestationeerd. Twee lokale boeren zijn opgepakt, zij hebben de afrastering eruit getrokken, de palen zijn ook bij hen thuis gevonden. Het is fijn dat we de steun van de overheid ervaren en dat ook de politie zich er mee bemoeit. En toch voelt het beter om het door praten op te lossen.
Geerten kreeg nog de mogelijkheid om op de lokale basisschool te vertellen over ons project. Dat draagt dan ook weer bij aan de bewustwording van onze komst. Maar voor ongeschoolde boeren is het misschien wel moeilijk om de voordelen op lange termijn te zien als je nu voor je ogen ziet gebeuren dat de grond die je jaren hebt gebruikt wordt 'ingepikt' door buitenlanders...

Perikelen

Vanmorgen bericht van Geerten: niet alles verloopt vlekkeloos op Sendaba... De boeren die grenzen aan onze compound en over wiens land de weg loopt, zijn het toch nog niet helemaal met de grenzen eens. De sloten zijn dan wel gegraven, de palen in de grond gezet en de afrastering deels gemaakt, maar het zint de heren niet. Weer een heleboel discussie tussen overheid en boeren. Belangstellenden zijn er nog altijd en binnen de kortste keren staan de heren van de provincie en gemeente tegenover zo'n 85 boeren die moeilijk doen. De grenzen duidelijk maken met gps is ook lastig, er is veel bewolking. 's Middags worden sommigen zelfs agressief en beginnen de afrastering er uit te trekken. Dan weet je echt even niet meer wat je moet doen. En als je het objectief bekijkt is het ook te begrijpen. Elke vierkante meter die de boeren verliezen betekend minder inkomsten enz. Sommigen boeren misschien hun hele leven al op dit stuk grond. Het is dan wel gemeenschapsgrond waar iedereen gezamenlijk het vee laat grazen. En ze wisten wel dat het grond was wat voor investeerders beschikbaar was, maar nu ze het voor hun ogen zien gebeuren reageren ze toch anders. Misschien is het een kwestie van wennen aan het idee. Wij zelf kunnen niet veel anders dan rustig doorgaan, vriendelijk blijven en proberen de vrede te bewaren. Het gaat gelukkig om een paar grensgevallen, niet om het hele land. Maar de overheid zal met een oplossing moeten komen. En dat is misschien wel het grootste probleem: er is niet echt een rechtsysteem. Alles word opgelost bij relatie.

De gemeente, de zone en de politie zijn er mee bezig. Het kan gewoon niet wat er gebeurd, maar het kost hier allemaal zoveel tijd.... Behalve de grensgevallen laten ze de rest (nog) wel met rust, maar het zorgt wel voor veel spanningen ook bij de medewerkers. Want het is hun familie of het zijn hun buren.

En we zijn ook benieuwd hoe het gaat als Geerten binnenkort een paar weken niet aanwezig is. Vinden we bij terugkomst de boel geruïneerd terug of zijn de gemoederen gezakt en kunnen we vol nieuw energie weer verder?

Duikers zijn gelegd, beton is gestort

Bronboring: water stroomt eruit

Feestje bij officiële overdracht van de grond

Afrastering word gezet

Genieten van de Achterhoek

Donderdagmiddag om 3 uur landde het vliegtuig uit Cairo op Nederlandse bodem. Met ons aan boord.
Bij de aankomsthal stonden pa Wassink en zus Neleke op ons te wachten. Fijn, weer 'thuis'! We genieten weer van familie en vrienden en al het prachtige groen om ons heen. En wat fijn dat alles zo geordend en gestructureerd is. Auto's rijden gewoon keurig achter elkaar aan. Geen getoeter, gecross en nog-net-er-tussen-of-er-voor-piepen, geen overstekende ezels, koeien of mensen. Eigenlijk gewoon 'rust', dat valt op.
Vrijdagmorgen ben ik gelijk op de fiets gestapt, dat hebben we echt gemist. Een prachtige morgen, heerlijk weer, lekker op de fiets naar Laag Keppel, ijsje eten, bij de IJssel kijken.
De kinderen doen heel gewoon, herkennen sommige dingen niet eens. Gideon wel, die weet nog wel het een en ander. Maar Evalynn vraagt in de auto als we van Schiphol wegrijden: zijn we nu in Nederland? Waar gaan we nu naar toe? Moeten we dan weer met het vliegtuig? En Sem weet niet meer waar de stal is, terwijl we toch echt elke dag de geiten eten gingen geven. Ze tonen ook weinig herkenning in ons oude huis, willen er ook helemaal niet heen ofzo. Grappig om te merken dat bij zulke kleine kinderen iets van een jaar geleden al weer zover weg blijkt te zijn.

Naar Nederland

Vannacht om 4.30 uur vertrekt ons (Marleen&kids) vliegtuig van Addis Abeba naar Cairo. Morgenochtend vertrekken we weer vandaar naar A'dam! We hebben heel veel zin om onze familie en vrienden weer te zien! De eerste 2 weken zullen we in Doetinchem zijn, de kids kunnen dan fijn nog even 2 weken naar een echte school, lekker wennen aan een heleboel andere kinderen in de klas. Daarna hoopt Geerten ook te komen (hij moet wachten tot de container in Addis aankomt) en gaan we vakantie vieren in Zeeland, de Achterhoek en wie-weet-waar-nog-meer! Tot gauw!

Werk aan de winkel

Er word druk gewerkt op Sendaba! Sloten worden met de hand gegraven, een groot deel van Worka Kore, het nabijgelegen dorpje is, is druk bezig. Van klein tot groot, schep in de hand en graven maar. Per familie is een deel uitgezet, per meter krijgen ze 6 birr. Eén kerel is slim: hij zet z'n ossen aan het werk met de ploeg. Die trekken mooi de grond los, de rest hoeft alleen maar uit te graven. Hij heeft na 2 dagen 83 meter sloot gegraven! Mooi gezicht, die bedrijvigheid.
Mooi gezicht ook als je ze na 2 dagen gaat uitbetalen. Ik zit met Alex, één van de jongens die we aangenomen hebben, achterin de auto. Hij roept om beurten de namen van degenen die gegraven hebben. Die persoon komt naar de auto toe, tekent en krijgt z'n geld. Als hij niet kan schrijven dan tekent Alex een vierkante cm blauw op z'n vinger met pen. Daarmee zet hij een heuse vingerafdruk op de lijst. Creatief. De volgende kan alleen z'n handtekening niet goed zetten: het papier is vet geworden van de vinger en de pen wil niet schrijven...
De wacht houd met een lange zweep de anderen op afstand. En hij knalt gerust een keer als hij vind dat de rest te dichtbij komt... Een soort van "Gelieve achter de streep blijven wachten i.v.m. privacy..." En als de jongens hun immer onafscheidelijk herdersstok bij zich hebben, dan word hen gecommandeerd die op de grond te gooien. Wat denk je wel niet? Weet je niet hoe dat overkomt als jij met je stok naar de auto loopt? Zoiets denk ik er dan bij.
Eén man is stokdoof, maar hij heeft ook zijn meters gemaakt. Een jongen is kreupel, maar ook hij heeft zo goed en zo kwaad als het ging in de blubber gestaan! Toepasselijke naam heeft hij: Doctor. Alle eer aan de dokter bij zijn geboorte blijkbaar.

Een hokje voor de wacht is ook in elkaar geflanst. Van eucalyptuspalen en zinken platen. Een soort bed erin en de wacht kan er prima vertoeven. Zelf zou het beter maken, maar zo zijn ze het gewend. Het dient tevens als schuur, want een andere plek om iets op te slaan hebben we nog niet. En één van de wachten, die ook 's nachts er is, draagt braaf altijd z'n AK-47 op z'n schouder. Of we nog wel kogels willen kopen, want hij voelt zich nog niet helemaal veilig 's nachts. We zullen de politie eens gaan vragen En toch maar eerst uitleggen dat hij wel eerst in de lucht moet schieten. (Ja maar, dáár loopt toch niemand?!) Geerten heeft vandaag ook een matras voor hen gekocht (niet om te slapen, maar toch wat relaxed te zitten) en een lange warme jas. De nachten zijn heus koud! Ik moet er niet aan denken om daar heel de nacht te zittten...

De eerste beginselen!

Eindelijk! Er gebeurt iets zichtbaars op Sendaba! Vorige week is de contractor begonnen met het aanleggen van de weg. De compound en de grond ligt namelijk bijna 1,5 km van de weg af en nu was dat alleen grazing field en wat teff akkertjes. Maar als het straks gaat regenen is onze compound dus niet meer bereikbaar tot september, zonder weg althans. Er zat dus wat druk op de ketel, en de contractor is dus toch van start gegaan, ondanks dat het wat later was dan beloofd. Vier vrachtwagens rijden continue af en aan van de plek waar het puin afgegraven word naar de compound. Een grote excavator schuift de bovenste laag grond er af en schuift dan de neergestorte bergen puin glad.
Zaterdag zijn we er met z'n allen de hele dag geweest. De excavator heeft ook gelijk de grenzen van de compound even uitgegraven, dus dat is ook gelijk voor iedereen helder. De koeien, paarden en ezels die er nu nog grazen stappen er nog gewoon braaf overheen, hen boeit het niet. De burgemeester boeit het wel, hij werd boos: "Die grens klopt niet, die moet twee meter naar binnen!" Ach, met gps hebben we de al eerder bepaalde punten uitgezet, maar laten we niet moeilijk doen over die 2 m... dan pakken we die aan een andere hoek er wel weer bij. We betalen er tenslotte voor!
Aan aandacht geen gebrek: de hele dag zo'n 30 kinderen en wat volwassenen om je heen. Loop jij 2 meter, lopen zij 2 meter. En iedere schop die je even neerlegt, word gelijk weer opgepakt en vastgehouden. Of een rol draad. Of een grondboor. Daar word je soms wel een beetje simpel van. Moet je alles ook nog in de gaten houden! Als de kinderen dan een plasje moeten doen heb je dus ook toeschouwers... ;-) Bij ons broodje eten heb ik ze maar gewoon weggejaagd, hup, achter de auto, hebben wij éven rust. Zal toch blij zijn als straks de compound afgezet is.
De kinderen mochten, erg naar hun zin, meerijden op zowel de excavator als met een truck. Sem zag ik op den duur niet meer. De chauffeur van de truck gebaarde: hij slaapt, hier achterin de cabine!

Aanrijding II

Zo heb je nooit een aanrijding, zo heb je er twee in twee weken...

't Is morgen al weer een week geleden. We reden net onze wijk Burayo uit, de volgende wijk Asco in, toen achter een geparkeerde minibus vandaan een jongen de straat overstak, vlak voor onze neus, zonder op letten... Geerten maakte een zwieper naar rechts, maar kon de jongen niet meer ontwijken. Met onze linkervoorkant raakten we hem en hij klapte tegen de straat. Wij schampten in de uitwijkmanouvre een zijkant van een ander minibusje en stonden stil. Geerten vloog de auto uit, naar die jongen toe die op de grond lag te kronkelen. De kinderen, die achterin zaten, hadden eerst helemaal niet door wat er gebeurde, maar toen ik het vertelde, begon Sem te huilen. In no time staat het dan vol met mensen waarvan je niet begrijpt waar die zo snel overal vandaan kunnen komen. Ik ben achter het stuur geklommen en heb de auto eerst maar aan de kant gezet. Inmiddels kwam Geerten met de jongen in z'n armen aanlopen. Een hele meute schreeuwende mensen eromheen. Hem op de achterbank gelegd (keek heel verschrikt, een schram boven z'n oog, verder niks te zien, zeer been/knie), drie vrienden mee achterin en opeens duikt daar Feleke op, onze buurjongen, met wie we vorige week mee naar de kerk gingen. Wat ben ik dankbaar: een bekende en hij kan Engels. Hij zat in een minibus aan de andere kant van de straat, zag onze auto en de oploop eromheen, riep dat hij uit de taxi moest en kwam eraan. Hij stapte gelijk in en weg reden we, naar het ziekenhuis. Dat is hier iets wat je acuut moet doen: de persoon in kwestie naar het ziekenhuis brengen. Na een paar honderd meter horen we dat de politie achter ons zit: een agent die in een auto gesprongen is van een toevallig langskomend burger. Z'n collega zei dat wij een aanrijding hadden veroorzaakt en er nu vandoor gingen. Hij wist niks van de jongen! Snel uitgelegd, hij weer in die auto, nu voor ons uit en soms uitstappend en al fluitend druk gebaren naar de andere auto's dat wij erdoor moesten. Zo waren we snel bij het Paulos ziekenhuis. De jongen naar de Eerste Hulp gedragen waarna hij onderzocht werd. Rontgenfoto's gemaakt van z'n hoofd en knie, gelukkig niks op te zien. Hij scheen eerder een knie-operatie te hebben gehad, daar had hij nu weer last van, werd ook dik. Patientendossier opgemaakt en 1,5 uur later brachten we hem inclusief wat pilletjes voor de pijn naar huis. Z'n vader en moeder geschrokken maar ook heel dankbaar dat hij nog leefde.

Wij moesten met de politieagent terug naar de plaats van het ongeval. Het busje was aan de kant gezet. Een flinke deuk aan de linkerzijkant en de lampen links kapot. Tja, daar hebben we zelfs hier een all-risk verzekering voor. Maar dat vond de taxichauffeur maar niks, zo'n verzekering, dat duurt weken, allemaal procedures en dergelijke, doe mij maar gewoon wat geld, dan regel ik het wel. Maar wij betalen die verzekering niet voor niks! Ok dan, morgen samen naar de verzekeraar en zien hoe snel ze e.e.a. kunnen regelen.

Denk je dat je naar huis kan... Nee! Als je als automobilist een voetganger hebt aangereden ben je altijd schuldig en daar hoort gevangenisstraf bij. Je schiet eigenlijk in de lach als je dat hoort. Ik dacht eerst dat ze bedoelden dat die jongen in de bak moest omdat hij schade had veroorzaakt en notabene 2 voertuigen. Maar nee, die voetgangers gaan hier vrijuit, de bestuurder moet én zorg dragen voor de gezondheid van de jongen en alles wat daarbij komt kijken én de schade aan de taxi betalen én natuurlijk minstens een nacht in de cel. Serieus! Of er moet iemand voor je garant kunnen staan die dan bezit heeft, bijv. een huis, en die garandeerd dat jij zorg gaat dragen voor die jongen. Zo niet, dan kunnen ze het op die ander verhalen. Zucht. Daar sta je dan. Het ongeluk gebeurde om 4 uur 's middags, het ziekenhuis was klaar om 6 uur, het schadeverhaal om 7 uur en dan moet je nog naar het politiebureau een heel eind verder in de stad. Evalynn en Sem waren gelukkig intussen in slaap gevallen, maar ik wou naar huis! 't Is goed met jullie allemaal, maar van deze fratsen hou ik niet! Maar nee, lief, vriendelijk en aardig blijven. Dus mee naar het politiebureau (Gideon vond het helemaal leuk, voor het eerst dat hij op een politiebureau kwam! Hij wil later ook politieagent worden, maar dan wel in Nederland... Hij mocht onderweg zelfs even de politiepet op!)! Intussen hadden we honger gekregen en waren we het zitten en hangen in de auto zat. Dus wij (Feleke, de kids en ik) naar een Kaldi's Coffee in de buurt, wat eten. Geerten mocht natuurlijk niet mee, die moest binnen gezichtsafstand blijven. Intussen heeft hij Piet opgebeld, een Nederlandse pater die hier al 50 jaar woont. Een van zijn jongens is gekomen om garant te staan. Toen dat allemaal geregeld was konden we eindelijk om half 10 weer naar huis, met z'n allen! Lachen hoe de kinderen er dan op reageren: "Als papa een nachtje op het politiebureau moet blijven, dan komt hij morgen toch al weer terug?!" M.a.w.: waar maak je je druk om? Das maar één nachtje toch? Heerlijk, kinderlogica. Ach, ze hebben misschien wel gelijk ook. 't Verkeer is hier zo idioot, het zal vast vaker gebeuren. Ik zit een stuk gestresster in de auto nu, dat wel. Overal mensen die over willen steken, ook over de rondweg. Echt levensgevaarlijk. Maar ik kan me nog herinneren dat ik me pas tijdens autorijles realiseerde hoe irritant fietsers bijvoorbeeld kunnen doen... Laat staan dat deze mensen zich realiseren hoe eng hun gedrag is als je nog nooit in een auto gereden hebt!

Met de jongen gaat het intussen goed. Hij schijnt ook nog minderbegaafd te zijn, dat maakt het helemaal sneu. Maar z'n ouders zijn heel dankbaar naar ons toe, Geerten is er nu twee keer geweest. Eind van de week moet hij weer voor controle naar het ziekenhuis. Dan kan de boel afgesloten worden. Hoop ik. Want als hij over vier weken opeens last van z'n rug/nek/weet-ik-wat krijgt, dan komt dat heel zeker weten van dat ongeluk natuurlijk! En zo zou het nog wel eens een lelijk staartje kunnen krijgen....  

1e Container onderweg

Nog een vordering: de eerste container met machines en materialen is dinsdag vertrokken! Uit Staphorst op de vrachtwagen, via Msc Antalya uit de haven van Rotterdam naar de haven van Djibouti, daarna op een vrachtwagen van Djibouti naar Addis! Begin juli verwachten we de container in Djibouti, daarna is het spannend hoe lang het duurt voordat hij door de douane is... Op z'n snelst zo'n 7 weken totaal.. we zijn benieuwd!

Vorderingen

Naast het afscheid van Aniek weer genoeg beleefd om een blog te vullen…

Was het vorige week heel regenachtig en waren we bang dat de regentijd begonnen was, de laatste dagen schijnt de zon weer volop! En die zon hebben we hard nodig. Nou ja, het mag ook bewolkt zijn, maar wel droog. We willen graag op het land aan de gang: de weg kan aangelegt en de waterbron geboord worden. Eigenlijk moet eerste de grond nog officieel op onze naam overdragen worden, maar dat heeft weer wat voeten in de aarde. De één is net een week weg, een ander zit een paar dagen in Nazareth, de boeren moeten allemaal geinformeerd worden en vooruitdenken en plannen is hier erg moeilijk. Maar wij willen verder, de regentijd komt eraan! Dan kunnen we de weg wel vergeten en de bron al helemaal. Daarvoor is droog weer nodig, anders kunnen de machines niet op het land komen. Bidden om nog een paar weken droog dus! We hebben gisteren mondelinge toestemming gehad om te beginnen. Als het goed is is de aannemer voor de weg vandaag gaan kijken waar hij gravel kan halen en of het goed en genoeg is. Dan beginnen ze deze week nog. Als de weg klaar is (hoeft maar 2 weken te duren, 1,5 km) wil het boorbedrijf aan de gang. Die kunnen waarschijnlijk ook met een week tot 10 dagen klaar zijn. Ligt eraan hoe diep ze genoeg water aantreffen. Metingen geven een schatting van 150 meter diep. Het zou heel fijn zijn wanneer beide basisbehoeften voor de farm nog voor de regentijd klaar kunnen zijn! Anders schuift alles 3 maanden op…

Dat wat betreft de vorderingen voor de Grazeland. Gelukkig zijn er ook nog andere vorderingen! Gideon heeft erg goed z’n best gedaan op school en kan al heel goed lezen. Hij vind het ook erg leuk om te doen en als hij eenmaal verdiept is.. dan kun je roepen wat hij wil, maar dan lijkt het Geerten wel. Na schooltijd wil hij graag elke middag voetballen met de jongens op straat. In Debre Zeit was de straat echt te druk met gari’s en (vracht)auto’s. Hier is het een stuk rustiger en ‘s middags verzamelt zich een grote groep die gaat voetballen. Z’n beste vrienden zijn Miki en Nati. Vooral Miki kan redelijk Engels en dus is er een klik. Evalynn en Sem vinden het wat spannender en ik vind het eigenlijk te gevaarlijk voor hen op straat. Aan de kant gaan doen ze niet als er iets aan komt heeft het voorval met de bajaj ons geleerd… Al met al kunnen ze alledrie ook al een beetje Engels. Tellen tot 25 kan zelfs Sem, apetrots. In het Amhaars komen ze bijna tot 10. Omdat de vrouw van het dichtsbijzijnde geen Engels kan, leren ze ook gelijk wat Amhaars mee. ‘Arat dabboo’, ‘four bread’ of gewoon ‘vier broodjes’. Simpel toch ;-)

Qua eten vorderen we ook. Voor Aniek had ik het recept nagevraagd van enjerra met dorowot (doro=kip, wot=saus). Twee enjerra’s (die zure pannenkoeken met een doorsnee van bijna 50 cm) en de benodigde kruiden gingen in de koffer mee, de tomaten, uien, knoflook en kip zijn in Nederland te koop. Maar waar ik eerst een gruwelijke hekel aan enjerra had kreeg ik nu zin om het zelf uit te proberen. Dus nu op zaterdagavond niet uit eten met de Nederlanders in Debre Zeit, maar gewoon gezellig thuis lekker knooien met je handen in de saus! De enjerra koop je voor 3 birr (25 birr = 1 euro) per stuk hier in de straat, de saus is heel goed zelf te maken. De kinderen vinden het ook lekker gelukkig. Misschien een nieuwe wekelijkse traditie? 

Qua hondenvoer vorderen we ook: we zijn nu overgegaan op rauw vlees, ingewanden en geitekoppen ;-) In Debre Zeit haalden we hondenvoer bij een voerfabriek, hier hebben we die nog niet gevonden en is beendermeel niet vaak voorhanden. Maar de locale slagers bewaren alles wat ze toch niet kunnen gebruiken voor de honden. Dus haal je gewoon een paar kg doggy meat. Soms is het redelijk, soms heb je alleen maar darmen, lever en longen. Dan is een geitekoppie erbij wel lekker om te knagen! Hebben ze gelijk wat te doen!

Qua cultuur vorderen we ook. Niet alleen het eten van de enjerra: we zijn zondag naar een locale dienst geweest in de Kale Hiwot Church. Je hebt hier tal van protestante kerken naast de Orthodoxe: Mekane Jesus, Meserete Kristos, Kale Hiwot. Een buurjongen, Feleke, nodigde ons uit om met hem mee te gaan. Hij kwam kennismaken omdat we blank en nieuw waren. Hij heeft zelf geen ouders meer en toen hij 5 jaar was is hij in het sponsorprogramma van Compassion terechtgekomen. Tot z’n 17e is hij gesponsord, maar helaas heeft hij nu al sinds 6 jaar geen contact meer met z’n sponsorfamilie uit Amerika. Maar hij voelt zich dus wel aangetrokken tot blanken en hij kan goed Engels. Zondagmorgen 10 uur kwam hij ons ophalen. Iets verderop in de wijk is de kerk. Binnen waren ze al aan het bidden, maar tijdens het eerste half uur komen mensen dan binnendruppelen. Daarna zong het koor wat liederen, allemaal in het Amhaars natuurlijk, maar Feleke vertaalde gelukkig. Er was een gastdominee die preekte over Jozua en Caleb en de andere 10 verspieders. Kern: laten de omstandigheden je niet in zijn greep krijgen, vertrouw op God en Hij zal voor je zorgen! Daarna werd er weer gezongen en werden er mededelingen gedaan. Ruim 2,5 uur later stonden we weer buiten… Mooi om mee te maken, moeten we denk ik vaker doen, maar toch gaan we volgende week weer naar de IEC!

Afscheid van juf Aniek!

Vorige week had ik bijna iets via de blog verklapt... Kirsten zou hier namelijk komen om Aniek op te halen. Maar dat laatste mocht nog niemand in Nederland weten! Het ticket was een paar maanden geleden al geboekt, maar voor de familie en vrienden in Nederland moest het wel een verrassing blijven. Dat Aniek nu al vertrokken is heeft te maken met een viertal bruiloften die zij komende maand heeft. En onderscheid maken is dan lastig. Dus hebben we besloten om vooruit te werken met school zodat de maand juni wel vakantie kon zijn. Zo gezegd, zo gedaan dus. In overleg met de juf van groep 4 heeft Aniek afgerond wat er afgerond moest worden en met een maandje vakantie tussendoor kan Gideon zometeen de laatste dingen van rekenen en taal afronden op De Wijngaard in Doetinchem!
Kirsten (schoonzus) kwam hier dus vorige week woensdag aan, in een koud en nat Addis. De overgang van Nederland naar Ethiopie was dus helemaal niet groot... We hebben allemaal erg genoten van haar aanwezigheid. Omdat school natuurlijk nog even gewoon door moest gaan, is ze ook even juf geworden: ze mocht de Cito-toetsen bij Gideon en Evalynn afnemen. Ze is ook gelijk maar tot (school)fotografe gebombardeerd. En om de laatste week van Aniek hier vast te leggen.
Het laatste weekend van Aniek hebben we in Debre Zeit doorgebracht, oud en vertrouwd. En ook leuk voor Kirsten om het daar even te zien. Vrijdagmorgen zijn we met z'n allen al vertrokken. Ik had een afspraak met de accountant, Aniek en Gideon namen afscheid op Interlakes en Geerten heeft zich met de kinderen vermaakt. 's Avonds hadden we een gezellige barbecue. Zaterdag een gezellig dagje met spelen, zwemmen, volleyballen en uit eten. Zondag was Arie jarig en hij had toch iemand nodig die de taart voor hem maakte... Al met al een heel gezellig weekend!
Vrijdag hebben we afscheid genomen van Aniek. Met brieven, cadeautjes en foto's. 's Avonds voor de laatste keer samen uit eten en daarna met z'n allen naar het vliegveld. Lieve Aniek: we missen je elke dag en moeten er echt aan wennen dat je er niet bent. Maar de kinderen genieten ook van hun vakantie: ze spelen heerlijk buiten in de tuin en voetballen het liefst elke middag met hun nieuwe vriendjes op de straat. En het weer is van regenachtig veranderd naar heerlijk zonnig, dus dat is dubbel genieten!

Verhuisd en gespaard

Afgelopen week stond in het teken van inpakken. Gelukkig hadden we geen bergruimte en veel rommel hebben we hier nog niet kunnen verzamelen. Het inpakken viel dus allemaal wel mee. Kasten leeg, stofzuigen, poetsdoek er door heen en dat was het wel zo ongeveer. Donderdag- en vrijdagavond mochten we heel lief bij Karel & Oxana en Mark & Janneke komen eten. Zaterdagmorgen stonden een bus en aanhanger klaar en die werden met behulp van Everhard en William volgepakt. In 2 uurtjes stonden de picknicktafels, stapelbedden, matrassen, wasmachine, oven en kleinere spullen erin en om 10 uur vertrokken we richting Addis. 

We hebben een geschikt huis gevonden in Noord West Addis, wijk Burayo (wie op de kaart wil zoeken). Een beetje een achterstandswijk, maar het huis van zo’n stuk of 15 de beste. Mooi van binnen en wat ruimte buiten. Kunnen de kids toch buiten spelen en de honden ook ;-). Alle spullen werden daar weer uitgeladen en naar binnen gebracht. De broers van de eigenaresse van het huis (die zelf in Engeland woont) waren notabene de muren van de servicerooms nog aan het sausen.. Tja, het moet natuurlijk wel netjes als er huurders komen! De gordijnen bleven gewoon hangen, vastgeknoopt in het midden zodat ze waarschijnlijk niet vies werden.. de bovenste halve meter was ook te hoog om zonder trap bij te kunnen, dus daar bleven de spinnenwebben ook zitten en kwam geen verf… schoonmaken is hier iets te veel moeite, je saust gewoon de muur weer even.

Aan het einde van de middag stonden de meeste spullen op hun plek. De stapelbedden pasten ook nu niet door de deur! In Anieks kamer wel, in Gideon z’n geplande kamer niet.. dan maar het kamertje ernaast, de voormalige keuken, daar was iets meer ruimte. Evalynn en Sem slapen dus maar op een matras op de grond zoland de bedden niet doorgeslepen zijn…

Het is een fijn schoon en net huis. Mooier dan het vorige. Wel een stuk kleiner qua inhoud, maar daardoor veel gezelliger. Aan de rechterkant van de gang zit de woonkamer. Aan de linkerkant van de gang is de slaapkamer van Eef en Sem met badkamer. Geerten heeft daar net de wasmachine geinstalleerd. Daarnaast zit nog een badkamer (daar hebben ze hier een beetje een tik van, liefst bij elke kamer een badkamer..) en daarnaast onze slaapkamer. Aan het einde van de gang zit de keuken. Als je de keukendeur uitstapt, stap je in een gangetje waar je naar de service rooms kunt. Dat zijn vier kamertjes naast elkaar. Aniek heeft een slaapkamer en school aan elkaar met een deur ertussen. Daarnaast zit kantoor (waar ik nu zit te typen), daarnaast slaapt Gideon, daarnaast is nog een badkamer. Buitenom het huis is het betegeld en vooraan zit een veranda. En gelukkig hebben we een stukje gras met wat bloembakken. Anders zaten we wel erg tegen de muren aan te kijken… 100 m verderop staat de moskee. Gelukkig blazen ze niet zo hoog van de toren ;-) het gaat een stuk zachter dan in Debre Zeit. Daar stond ie 500 m bij ons vandaan, maar veel beter te horen. Ach, zolang het de Orthodoxe Kerk niet is die uren achtereen zingt… dan kun je beter de moskee hebben, uiterlijk 3x 5 minuutjes per dag oproepen tot gebed. Om 5 uur ‘s morgens, half 1 en half 7. Verder een rustige buurt, cobblestones op de weg, veel voetgangers, wat winkeltjes en veel bekijks… mensen blijven echt stilstaan en achterom kijken als ze ons zien. Weer even wennen!

Gisteren gingen we voor het eerst op zondag naar een dienst van de International Evangelical Church. Bij Kerst, Pasen en International Sunday waren we er ook wel geweest, maar nog geen ‘gewone’ zondagse dienst. Eerst 25 minuten zingen, daarna mogen de kinderen naar Sunday School en volgt de preek van een half uur. Daarna nog samen zingen en is de dienst afgelopen. Gideon wilde graag naar de zondagschool. Geerten “hoefde niet mee hoor, om hem weg te brengen. Ze praten wel allemaal Engels, maar dat kan ik wel een beetje.” Evalynn en Sem wilden ook wel, maar vonden het erg spannend. In Debre Zeit is er natuurlijk ook zondagsschool bij de Fellowship, maar daar praten de kinderen nog Nederlands. Hier kan niemand dat… ik ben er dus maar bij blijven zitten. Bijbelverhaal over Zacheus, liedjes zingen (‘Father Abraham’, ha, die kenden ze!) en daarna kleuren. Ik dacht dat ik toen wel kon gaan. Maar toen ik 10 minuten in de kerk zat, kwam Sem aangelopen… hij mocht weg van de juf, zei hij. Je ging huilen zeker? Ja! En Eef dan? Die is nog op zondagsschool…. Na de dienst haar ophalen: helemaal in tranen. Sem was opeens weg! Ach, gauw nog een koekje voor de troost. Achteraf vonden ze het toch wel leuk, maar zo’n eerste keer is natuurlijk ook spannend! Volgende keer ga ik gewoon weer een poosje mee, langzaam afbouwen, komt vast goed!

Everhard en William ware nook naar de IEC gekomen. Ja, die jongens kunnen echt niet zonder ons ;-) Na de kerk samen thuis koffiedrinken. Ook Hendrik Jan ging mee. ‘s Middags wilden we wel ergens gaan koffiedrinken buiten. Je voelt je toch een beetje opgesloten op zo’n dichte compound… vlakbij is een water treatment project, een soort Stroombroek voor de Doetinchemmers, prachtige water en mooi groen. Maar overal staan wachten die je beletten om bij het water te komen. Helaas. En terwijl we staan te overleggen van een van die wachten of we echt niet gewoon even mogen zitten en picknicken, steekt Sem de straat over. We stonden aan de kant van de weg. Geen drukke weg, maar toch af en toe verkeer. Op het moment dat Sem naar de overkant rent, komt er een bajaj aan (zo’n blauwe tuktuk, een omgebouwde brommer..). Everhard ziet Sem langs komen rennen, ziet de bajaj aankomen en denkt: “Dat gaat nooit goed!” Iedereen gilt: “Sem!!” Hij vliegt achter Sem aan, gooit de kwarktaart die hij vasthad van zich af en krijgt Sem nog net iets te pakken aan z’n blousje. Maar het voorkomt niet dat Sem toch met een klap tegen de zijkant van de nog rijdende bajaj knalt. Hij word naar de zijkant gegooid en klapt op straat. Wij staan als aan de grond genagelt te kijken. Gelukkig begint hij gelijk te huilen. Everhard tilt hem op en brengt hem naar mij. Hij heeft een zere voet, z’n neus bloed en er zit ook wat bloed in z’n mond. En een schaaf op z’n duim. Die kan hij zien, dus dat vind hij het ergst. Maar hij reageert op wat we vragen, hij blijft bij kennis ondanks de klap tegen z’n hoofd en doet eigenlijk helemaal niet vreemd. Hij kan z’n armen en benen bewegen en zegt verder geen pijn te hebben. Godzijdank! In mum van tijd staan er 20 mensen om ons heen. De bajajchauffeur is ook vreselijk geschrokken. Maar Sem lijkt ondanks het huilen niks te mankeren en we stappen weer in de auto. Onderweg valt hij in slaap… van de spanning en de schrik. En waarschijnlijk ook de klap… Thuis maken we hem later op de avond wakker om te kijken hoe hij doet. Maar hij eet met smaak een stukje van de van straat geredde aardbeikwarktaart… Wat zijn we dankbaar dat er niks ergs blijkt te zijn. Je beseft wel gelijk weer dat je kinderen geleende panden zijn, die je ook gewoon terug zou moeten kunnen geven…     

Gezelligheid, verdriet en onrust

Vorige week schreef ik dat familie Dijkman net was gearriveerd. Inmiddels zijn ze al weer terug in Nederland, maar we hebben een paar fijne dagen samen gehad. De kinderen speelden zo fijn dat Thirza soms liever thuis bleef spelen dan dat ze met Bert en Nellie en Aniek de hort op ging. Ze hebben Debre Zeit gezien, verschilllende bedrijven bezocht, de natuur daaromheen, cultuur gesnoven, kortom genoten van wat Ethiopie is. En ook zij beamen: je kunt nóg zoveel verhalen lezen en foto’s zien, maar ruiken, proeven en voelen is toch echt héél iets anders! Helaas zijn ze vervroegd naar huis gegaan. Net voordat ze vertrokken bleek opa Dijkman weer longontsteking te hebben. In de week dat ze hier waren ging het eigenlijk alleen maar achteruit. Ze hebben besloten om i.p.v. de geplande volgende week woensdag toch nog voor het weekend te vertrekken. Donderdag en vrijdag zijn we nog twee dagen weggeweest: de warmwaterbronnen bij Sodere en het nationale park Awash bezocht. Maar vrijdagavond hebben Geerten en Aniek hen naar Bole Airport gebracht en zaterdagmorgen waren ze weer op Nederlandse bodem. Net op tijd… ‘s avonds overleed opa Dijkman. Aniek vliegt daarom ook vanavond terug om bij de begrafenis vrijdag te kunnen zijn. Als alles goed gaat is ze zaterdagavond weer hier…

Intussen hebben jullie misschien wel gehoord dat er hier in Ethiopie in het Oromo gebied wat onrust is. Addis is een op zich staand gebied met eigen regering. Maar omdat Addis alleen maar uitbreid en dus grond inpikt van het Oromo gebied eromheen ontstaat er wrevel. En dat is als eerste te merken op de Universiteiten in verschillende steden in het Oromo gebied. Studenten mogen hier namelijk niet kiezen welke studie ze waar doen, er wordt voor hen gekozen. Zo komen studenten van over heel Ethiopie verspreid bij elkaar op de Uni. En de rassenstrijd is hier altijd nog gaande. Oromo en Amhara en Tigrigna, ze liggen elkaar niet. De regering in Addis (wat in Oromo ligt) bestaat niet uit voornamelijk Oromo, maar Tigrigna geloof ik. Daar begint het al. De overigens altijd zo rustig en kalm ogende Ethiopiers branden blijkbaar vanbinnen toch als het gaat om macht. En op zo’n gemengde Uni vliegt dan op den duur dus de vlam in de pan.

Vorige week waren Geerten, Bert en ik in Ginchi. Ik zou wat mensen spreken en huizen kijken omdat we volgende week uit ons huis in Debre Zeit moeten (tja, de huur loopt blijkbaar af.. we hadden in 1e instantie voor een half jaar gehuurd, daarna per maand verlengen, maar dan kun je uiteraard te horen krijgen dat je eruit moet na 9 maanden huur..). Geerten en Bert zouden naar Ambo gaan om daar verder te gaan met het leasecontract van de grond. Terwijl ik zit te wachten bij het gemeentehuis op een contactpersoon, parkeert er voor mijn neus een witte pick-up en van rechts komt er achter het gemeentehuis vandaan een batterij ME-ers die in de pick-up springen en richting Ambo gaan. Ik had gehoord dat er een enorme papierfabriek in de brand gevlogen was die morgen, misschien dat ze daarheen gaan om de orde te bewaren? Maar bij navraag blijkt dat er onrusten zijn op de Uni in Ambo. Al een paar dagen. Dat moet de kop ingedrukt worden. Ahum.. en Geerten is op weg daarheen? Ik bel hem om hem te waarschuwen. Even later belt hij terug dat hij tegengehouden is en niet verder mag omdat het niet veilig is in Ambo. Hij gaat met Bert bij de grond kijken. Kumit, m’n contactpersoon, is intussen gearriveerd, maar we krijgen de persoon die 2 huizen in de verhuur heeft niet te pakken. Dan maar lunchen, enjerra. 

Even later komen Geerten en Bert er ook bij. Geerten weet waar die huizen zijn dus rijden we er maar gewoon naar toe. Blijkt dat in het ene huis een gezin woont dat er helemaal niet uit wil (terwijl de eigenaar aangaf dat hij het wel wilde verhuren als hij er genoeg voor kon krijgen… z’n vrouw denkt er blijkbaar anders over.. ;-)) en het andere zijn slechts vier kamers op een rij, kantoren, zonder enige inrichting, geen keuken of iets, water is alleen buiten bij een kraan en douche en wc zijn buiten in een hok… Kijk, als het móét, dan zou het kunnen natuurlijk. Als je ziet hoe de mensen hier leven, waarom willen wij dan alles zo goed voor elkaar met stroom en water en graag een kraan bínnen waar water uit komt, liefst ook nog warm. Maar tja.. iets comfort is toch wel fijn… en als ik kiezen kán… Verder zoeken dus! Ambo is nu even niet zo’n goeie optie, hoelang die onrust duurt weten we niet. We hoorden later dat er auto’s in de brand werden gestoken, hotels werden vernield en dat er 20 doden gevallen zijn.. niet onderling, maar bij het de kop indrukken door de politie.  In Addis merken we er weinig van, in Debre Zeit schijnt ook wel met stenen te zijn gegooid, maar wij hebben er niks van gemerkt. Hopen en bidden dat het snel weer over gaat! Gisteren heeft Geerten trouwens huizen gekeken in Addis. In Addis woont ook pater Piet die zowat z’n hele leven al hier woont. Harry logeert vaak bij hem en Geerten af en toe ook. Z’n hulp Desitu weet verschillende huizen, waarvan gisteren dus de eersten bezocht zijn. We hebben ook wat hengels uitgegooid tussen Addis en Ginchi in, we vinden vast wat op korte termijn!

Maandag was Geerten jarig, 31 alweer. ‘s Morgens gevierd met cadeautjes aan tafel. Eind van de morgen kwam Harry (ene aandeelhouder) met vriend Piet, Desitu en chauffeur Raji. Ook Achterhoeker Bert was erbij, hij heeft waterproject hier en wil graag advies geven over de waterbron die geboord moet worden straks op de farm. Een bak koffie en een heerlijk stuk straciatella monchou erbij (dank je Alda, superlekker!) en het feestje was compleet! Daarna gezellig pizza gegeten bij Pyramid Hotel, waar notabene Hendrik Jan (zoon van onze andere aandeelhouder) zat te lunchen. Hij loopt stage in Addis en was op weg naar ons, maar dacht dat wij wel aan het eten waren, dus ging hij maar vast lunchen. Nou, join the club! Op maandagavond doet Geerten sinds kort mee met beachvolleyball met de Nederlandse mannen in Debre Zeit, dus ‘s avonds kwamen die daarna gezellig óók nog even een taartje eten… Echt jarig dus!