Zon, Zweet en Film

Ja, de regentijd is nu echt al een paar weken verleden tijd. Heerlijk, elke morgen de zon om 6 uur, een strakblauwe lucht en met de koffie opwarmen in de zon. Het land droogt heel snel op. Waar het begin oktober echt nog te nat was om met de trekker het land op te gaan, staan nu de barsten al weer in de klei. Niet dat het té droog is, de bovenste 2 cm is droog, daaronder nog mooi nat. Het ploegen is daarom ook weer verder gegaan. En de eerste graankorrels zitten in de grond. Ons plan was om lucerne en gras te zaaien, maar omdat de container met beregeningsmateriaal nog onderweg is, nemen we het risico niet om dit geimporteerde dure zaad te verspillen en dus zaaien we lokale gerst in. Dat kunnen we hopenlijk ook prima maaien over een poosje en zo bouwen we toch een voedselvoorraad op. Een deel van het land is inmiddels afgezet met prikkeldraad. Daar kunnen nu dus geen lokale koeien meer grazen en het lokale gras groeit al aardig door. Nog even en we kunnen dat ook gaan maaien. In de container zit een balenpers, dus hopenlijk zien jullie over een poosje foto’s van de eerste geperste baaltjes hooi op Sendaba!

Vorige week hebben we bezoek gehad: broer Lambert deed met 3 vrienden een paar dagen Ethiopie aan. Erg gezellig en heel gek vertrouwd om ze een paar dagen op het erf te hebben. Net zo gewoon voelde het om ze na 2 dagen de poort uit te zien stappen en met een armzwaai afscheid te zien nemen. Lopen zo je dagelijkse leventje weer uit...  

Vorige week hadden we via Harry een filmploeg op bezoek. Eline Flipse, een Nederlandse die in Frankrijk woont, is bezig met een documentaire voor de IKON (voorjaar 2015 geplande uitzending). Zij maakt een film over onwikkelingswerk. Naast beelden van de oude aanpak (charity, geld geven) wil ze  nu ook de nieuwe aanpak (business based) in beeld brengen. Vandaar dat ze op bezoek kwam met haar camera- en geluidsman om vast te leggen hoe we zo’n business opzetten. Ze heeft de kids op school gefilmd (want hoe doe je onderwijs daar dan?), de gang van zaken op GrazeLand Farm (landwerk, medewerkers, overleg, uitbetalen, enz.) en hoopten de gang naar de rechtbank te kunnen filmen. Een van onze buurboeren claimt een stuk grond wat wij van de overheid toegewezen hebben gekregen m.b.v. GPS-coordinaten. Dus wij hadden netjes alle documenten klaargemaakt en waren met toch wel een beetje spanning naar Ambo gereden. Maar de rechter had een training en kwam dus niet opdagen... tja, dan verdaag je het toch gewoon weer zes weken? Afrika he..

Intussen gaan we op Sendaba lekker door. De gaten voor de voetplaten voor de stalconstructie worden gegraven en gestort, de bewapening op de vloer word gemaakt (nee, betonmatten zijn hier niet, je koopt stukken staaldraad van 10 of 12 meter, knipt ze op maat, legt ze kruisgewijs over elkaar heen en knoopt ze vast met ijzerdraad), daar zijn 2 medewerkers al bijna 2 weken mee bezig. Een lasser is bezig met het maken van kozijnen en deuren voor de containers. Hij komt ze binnenkort erin maken. Zo bouwen we 3 in een U geplaatste transportcontainers om tot kantoor, sanitaire ruimte, Farm Business Center en keuken. Daaroverheen komt een groot ovaal rieten dak, een klus van een maand of 4 waarvoor een aannemer pas getekend heeft. Onder de overkapping zetten we dan wat picknicktafels neer en a la, je hebt een kantine. Als de deuren en ramen  in de containers zitten kunnen we de containers gaan bewerken: schuren, plamuren, lassen her en der, wandjes erin maken, schilderen van binnen en van buiten, inrichting erin. En dan kan Metii haar huidige ‘keuken’ verhuizen. En de jongens hoeven niet meer te eten op een stapel planken in de container, maar ze kunnen genieten van de frisse lucht ónder de overkapping.

Het hout voor die overkapping komt van de heuvel vlakbij. Vorige week vrijdag in de herstvakantie (voorjaarsvakantie voor ons!) was ik met Dianne en de kids mee naar het land. Geerten dacht dat ik dat hout wel mooi kon gaan halen. 2 mannen hadden bomen daar gekapt en het lag klaar om opgehaald te worden. Kom op, Marleen, dat kun je! Met de trekker en de kieper met de medewerkers (en Dianne) erin, op naar die heuvel daarginds. Ahum.. ik heb ooit trekker gereden toen ik op de HAS zat, maar hoe lang is dat geleden? Ach.. je kunt toch ook autorijden? Dit is hetzelfde, alleen wat groter. Dit is vooruit, dit is achteruit, dit is de rem en de koppeling, schakelen doe je zo. Doe rustig aan, dan komt het goed. Wij door de velden naar boven. Dat ging nog redelijk. Wat hotsen en botsen, maar we kwamen er. Netjes de trekker en aanhanger gekeerd zodat het inladen makkelijker ging en de jongens gingen aan het werk. Eucalyptuspalen van minstens 8 m lang, want het dak moet flink groot. Dat de kieper maar 4 m is en dat de rest dus oversteekt, doet er niet toe. Na zo’n 2 uur laden waren dan alle palen verzameld en geladen. Toen de terugreis... Een klein delletje konden we op de heenweg nog halen. Maar nu kwam de trekker er wel doorheen, maar de kieper niet. En even achteruit rijden kon dus niet, want dan prikten de geladen stammen de grond in! Een dot gas, een paar keer proberen.. geen effect. Dan met de pikhouwelen de grond voor de wielen van de kieper wat vlak maken... en nog eens proberen. Weet ik veel dat er ook 4 wheel drive op zit... en hoe ik dat inschakelen moet.. Bereik om Geerten te bellen had ik niet, maar het liep inmiddels rond 6 uur. De zon ging weg en het werd koud. De kinderen waren het zat, ik was het zat en zowaar, Geerten kwam er lopend aan. Hij op de trekker, de 4WD aan, een andere versnelling en whoem, daar gingen we. Eruit! Even later een onverwachte natte ondergrond. Vast! Achteruit proberen.. we hoorden palen knappen. O nee, iedereen van de kar af, wielen wat uitgraven, weer proberen en jawel, we schoten los. Maar een deel van de lading was door het achteruit rijden in de modder gespietst en bleef daar zitten, een deel van de lading mee uit de kar trekkend. Zucht. Weer inladen. Jongens in de voorlader voor extra druk op de voorwielen. En ja hoor, we kwamen thuis. Het was inmiddels wel donker, maar we hadden het gered. Het leuke is, dat als de jongens iets moeilijk vinden of ze een oppepper nodig hebben, ze samen gaan zingen. Eén zet in, de rest antwoord. Prachtig! En zo kwamen we zingend op de compound aan. Samen sterk!