Auto ophalen

Vandaag was weer zo’n dag: van te voren heb je geen idee hoe die verlopen gaat. Niet omdat je de toekomst niet weet, want die weet je nooit, maar omdat je dingen gaat doen die heel anders zijn dan normaal.

Gisteren zei Geerten: “Morgen kan de auto opgehaald worden bij de douane. Maar ik wil eigenlijk naar het land, wil jij hem ophalen?” Lijkt een simpele vraag, het antwoord kan ook heel simpel zijn: “Ja, natuurlijk.” Maar zo natuurlijk is dat voor mij niet hoor. Het  betekend namelijk dat ik naar de andere kant van Addis moet zien te komen. Dat kan al liftend of met openbaar vervoer. En al liftend in m’n eentje als blanke vrouw, dat vind ik nog niet een super idee. Ik kan natuurlijk Sem meenemen, die heeft wel school maar is toch nog maar 3,5... Maar waarom pak ik niet gewoon de bus? Dat doet iedereen toch hier? Tja.. dat is iets waar ik niet echt zin in heb. Over een stuk van een half uur met de auto doe je waarschijnlijk 2 uur... zeker ’s morgens vroeg. Vanaf Burayu hier naar Asko, daar overstappen naar Piazza (met lange wachtrijen), van Piazza naar Saris Abo, dan de bus naar Kality en bij de Customs eruit. Maar het lijkt de best option. Dus na het ontbijt stap ik vol goeie moed de poort uit, de cobblestones op, de weg omhooglopend naar het asfalt. Maar alle minibusjes die ik aan zie komen, rijden met dezelfde vaart voorbij: vol. Een stukje verderop staan een paar politieagenten. Die komen al snel vragen waar ik heen wil. En binnen een paar minuten houden ze een personenauto aan met de vraag of hij die blanke dame een eind in de goeie richting kan brengen. Hij spreekt een paar woorden Engels, ik een paar Amhaars, en blij rij ik de wachtenden op de bus naar Piazza in Asko voorbij... Helemaal naar Piazza brengen kan hij mij niet, daar heeft hij niet genoeg brandstof voor, maar een stuk die kant op wel. Fijn!

Even later staan we in de file. Stap er maar uit zegt hij, en zoek maar een bus naar Piazza. Bedankt zover! Ik loop langs de file op, dat gaat een stuk sneller! Ik vraag een paar keer welke kant ik op moet richting Piazza. Als het verkeer weer begint te rijden stopt er een busje naast me. 3 kerels erin. Waar moet je heen en wil je meerijden? Ehm... wil ik dat? Is dat vertrouwd? Laat ik de gok maar wagen. Hard rijden doen ze niet omdat het toch druk ik, ik kan er altijd halverwege uitspringen als ik het niet vertrouw ;-( Uiteraard volgt er een spervuur van vragen onderweg. ‘Waar kom je vandaan?’ ‘Wat doe je hier?’ ’Ben je getrouwd?’ En ook al ben ik dan m’n trouwring kwijtgeraakt ergens in een zwembad in Ethiopie, de vervangende neppe doet vandaag weer z’n dienst! En als ik vertel dat ik ook nog 3 kinderen heb, taaien ze af. Behalve die ene opmerking: ‘Als je gescheiden ben, bel je je maar. Ik wil graag een Hollandse vrouw.’ Unduh!! M’n telefoonnummer heeft ie niet gekregen, ook al baalde hij daar flink van. ‘I’m your brother!’ So what! Maar ze brengen mij veilig naar Piazza en wijzen de minibus aan waarmee ik naar Saris kan.

Natuurlijk zit er weer iemand naast me die erg geinteresseerd is waar ik vandaan kom, wat ik in Ethiopie doe. Hij wil graag samenwerken met buitenlanders, ik ben van harte welkom in z’n medical clinic in Saris en misschien dat ik m’n telefoonnummer wil geven zodat hij contact kan opnemen? Nee dus. Hij heeft daarna geen woord meer gezegd ;-) (maar wel de bus naar Kality gewezen).

Eenmaal aangekomen bij de Customs moesten daar nog de nodige papieren getekend worden zodat de auto van de compound af mocht. Maar dat regelde Beka gelukkig. Een papier achter de voorruit was m’n vervangende kenteken, de verzekeringspapieren kreeg ik ook mee. En zo tufte ik een paar uur later blij en tevreden in een superfijne auto Addis weer door, op weg naar huis. Slechts één keer controle door een agent: ‘Waar is je rijbewijs? En waarom heb je geen kentekenplaten?’ M’n rijbewijs kon ik laten zien, het vervangende papier ook en meneer was tevreden. Toen Beka belde of alles goed ging en ik zei dat ik al thuis was, was z’n reactie: ‘Nu al?’ Ja, een auto hebben heeft zo z’n voordelen boven OV!