Belevenissen voor de voet

Donderdag en vrijdag waren twee dagen Addis. Waar zouden we zijn we zonder Aniek die altijd even enthousiast de honneurs waarneemt..! Donderdagmorgen gingen we op zoek naar het kantoor van Ethiopian Impressions Tours waar we onze auto gehuurd hebben om deze te voorzien van een kleine onderhoudsbeurt. Ondanks een duidelijke sms met de routebeschrijving konden we het niet vinden. Op een gegeven moment stonden we ergens aan het eind van een straat stil, gebogen over de kaart van Addis en klaar om de auto te keren. Klopt er een politieagent op het raam. “Je hebt je riem niet om en je blokkeert de weg.” Wij uitleggen dat we het kantoor niet kunnen vinden en dat we aan het zoeken zijn. Of hij ons helpen kan. “Nee, je hebt je riem niet om en blokkeert de weg. Waar is je rijbewijs.” “Ok, I have one, I can show you.” “Give it to me!” Nu is er één ding dat je niet moet geven aan een agent en dat is je rijbewijs. Die pikt hij in, hij schrijft een boete uit, die moet je gaan betalen bij een office somewhere en daarna ga je die agent ergens op straat zoeken voor je rijbewijs. En dan kan hij hem maar zo verloren hebben als het een sloddervos is. En waarom zou hij hem afpakken? We stonden stil omdat we keren wilden, stonden bovendien niemand in de weg en een riem moet je alleen om als je rijd (ook zoiets: de bestuurder moet een riem om, de bijrijder en de rest niet..). Dus wat doen we fout? Maar geen gemaar, híér dat ding! Restte Geerten niks anders dan z’n rijbewijs te geven. En nu naar de police station. Stap dan maar in, want wij weten niet waar dat is. Dus onze vriend met z’n collega komen gezellig achterin zitten. Hij spreekt Engels, de ander niet. Maar die schijnt wel vriendelijk te zijn en vraagt naar de kaart om op te zoeken waar we heen moeten. De Rwanda Road. Rwanda Embassy? No, the Rwanda Road. Maar hoe hij ook zoekt, hij kan geen Rwanda Road vinden. Tja, wij ook niet… Om een lang verhaal kort(er) te maken: na wat heen en weer rijden en intussen al praten wat vrienden proberen te worden, zit de auto in een gat aan de grond. Tja, wat wil je: een kleine Toyata Yaris en dan vier man (sorry, drie man en een vrouw) erin, dat is te zwaar. Of het de heren belieft uit te stappen. Dat gebeurd. Maar we moeten niet wegrijden, want dan hebben we het rijbewijs nog niet terug. Hebben de heren al koffie gedronken? Nee. Nou kom op dan, hier is een restaurantje. Zin in koffie? Jawel. Daar zitten we dan, gezellig koffie te drinken met twee agenten. Blijkt onze Engelssprekende vriend uit Debre Zeit te komen. Wat leuk joh, daar wonen wij ook. How is your family? Daar gaat het goed mee, hij komt ons wel een keer opzoeken. Ok, gezellig, gaan we weer koffiedrinken ;-) Intussen vragen we eens tussen neus en lippen door: waar is het rijbewijs eigenlijk? Rijbewijs? O, die ben ik kwijt.. (met een grijns)! Haha, grapje. Het zit gewoon in je borstzakje. Oja, das waar. Hij haalt het tevoorschijn. Hé, je moet het wel plastificeren, zo kreukt hij zo gemakkelijk. Ok, waar doe ik dat? O, wacht even, dat kan mijn collega wel even doen, ik weet wel een shopje. En daar gaan onze niet-Engelssprekende vriend het rijbewijs plastificeren. Als hij terugkomt is zijn koffie koud, maar no problem, you will get a new one. Mag ik eens even kijken hoe mooi hij is geworden? Jawel, hier. En ik bewonder het rijbewijs. Daarna geef ik hem aan Geerten en die stopt hem achteloos in z’n map. Ook weer terug! Nou jongens, het heeft gesmaakt, we gaan maar weer eens. Ajuus! Ach tja, je bent dan een uurtje later, maar koffie drinken wilden we toch doen en we hebben een geplastificeerd rijbewijs op de koop toe!

Our friends ;-)

Vrijdagmorgen mochten we op bezoek bij de minister van Livestock. Hij is nog maar een paar maanden in dienst omdat er onder het Ministerie van Landbouw nu een apart departement voor veehouderij is opgericht. Een heuse praktijkman met hart voor veeteelt. Twee heren van de ambassade hadden een afspraak met hen en nodigden ons uit om kennis met hem te maken en ons bedrijf te promoten. Wie weet wat hij voor ons betekenen kan! Na wat African time kwam hij aan op zijn kantoor en konden we kennismaken. Een nog jonge vriendelijke kerel die na wat officiele agendapunten onder zijn neus te hebben gekregen echte interesse toonde in ons plan. We moesten zeker contact opnemen met het Research Center van het Ministerie om te kijken welke graszaden en –rassen hier in Ethiopie al getest zijn. En over onze locatie rondom Asela/Bekotji was hij ook zeer te spreken omdat dat bij uitstek een veehouderijgebied is. We brachten de nadelen van die plek onder zijn aandacht: er is nog geen infrastructuur en stroom. Maar geen probleem: hij zou die dag of anders de dag daarna wel eens bellen met de regio daar om te vragen of er iets aan de infrastructuur gedaan kan worden. En mocht dat een probleem zijn dan zou hij ook wel een aanbevelingsbrief willen schrijven. Hij zal ons informeren via de mail. Eens zien of daar wat van komt…!

Vrijdagmiddag was er een meeting van de Nederlandse Ondernemers in Ethiopie. Leuk om zo’n 25 verschillende mensen te ontmoeten die allemaal hun eigen business hebben somewhere in Ethiopia. Er waren verschillende presentaties, de nieuwe vrouwelijke ambassadeur stelde zich voor, de bijna online komende website met voor ons super handige informatie (wie, wat, waar in zakelijk Ethiopie) werd geintroduceerd en er was ruimte voor het delen van belevenissen. Heerlijk, dat gemopper over de samenwerking (of beter gezegd: het ontbreken daarvan) met de bank, de diverse agentschappen en departementen. Ach tja, zo zie je maar weer dat iedereen behoefte heeft aan het luchten van zijn/haar hart… Waarschijnlijk doen we over een paar jaar hard mee!

Drukte onderweg

Overstekend wild