Double Birthday

Maandag was Sem jarig: hieperdepiep hoera! 3 jaar alweer, deze kerel! ’s Morgens lag hij halfwakker te genieten van ons zingen en toen de cadeautjes in zicht kwamen werd de grijns op z’n gezicht steeds groter… Op speelzaal mocht hij natuurlijk trakteren! Dat werd chocola, want dat hebben we hier niet zo veel en dus is het extra lekker! Gewoon een Mars. Niks gezonds aan, maar gewoon een keer lekker. Alles is hier toch al E-nummer vrij en puur natuur. Juf Aniek had een prachtige feestmuts gemaakt, dus Sem was echt de jarige job. ’s Middags kwamen Alita, Gerdine en Heleen met de kids op visite. Sem was zo blij dat hij vooral rondjes door de kamer rende. Tja, ieder uit het op zijne eigen wijze…

Gistermorgen ging ik samen met Sem water betalen. Ik was maandagmorgen al bij het kantoor geweest en vorige week ook al, maar het was gesloten. Vreemd, het zou open moeten zijn volgens mij, maar het is niet zo. Aha, er hing nu een papier. Helaas alleen in het Amhaars en Oromifa. Ik heb gezocht of er misschien iets van tijden in genoemd werden zodat ik getallen kon ontcijferen, maar dat was niet zo. Ik heb een foto gemaakt om het door iemand te laten vertalen, maar ‘het Engelse vrouwtje’ wist het op mijn terugweg ook. Ja, het is nu bij Genesis Road de cobblestones op en dan zo’n 400 m verder bij het Health Center. Vraag het maar gewoon aan iemand. Ok, dan ga ik morgen daar heen en ik zoek wel. Dus Sem en ik in de minibus, bij Genesis Road eruit, lopend over de cobblestones en vragen naar het Health Center. Geen Engels buiten ‘Health Center’ om, wel wenken met de hand dat het verder is. Poeh, best heet zo midden op de dag. Meestal waait er een koel windje, maar vandaag even niet. Bij het Health Center aangekomen vraag ik of ik water kan betalen. Wordt niet begrepen. Dan laat ik m’n rekening van de vorige keer zien (die iedereen altijd braaf meeneemt, want op nummer zoeken gaat wel zo makkelijk). O, dat is dáár! Hij wijst een stuk terug. The big building. Ik zie wel meer big buildings, maar ik sjor Sem op m’n schouders en we gaan weer terug. Halverwege laat ik m’n rekening nog eens zien. Yes, dat is hier. Een blauw gebouw wordt aangewezen. Als ik het erf op loop komen de wachten me al tegemoet. Baby baby, how are you? Nee, dat zeggen ze gelukkig niet tegen mij ;-) De kinderen worden altijd aangesproken als baby. In dit geval Sem. Hij heeft het warm en heeft geen zin in een praatje. No no, zegt ie. Sorry mensen, zelfs blanke kinderen stellen het niet altijd op prijs als ze van iedereen aandacht krijgen. Eerst al lopend naar de minibus, dan ín de minibus, dan lopend op de cobblestones en nu weer hier. Laat ons maar. We hebben een poosje in de rij gezeten, we werden vriendelijk uitgehoord over wat we in Ethiopie deden en toen hebben we braaf betaald. Al het verbruik van afgelopen 4 maanden. Want vorige keren was helaas de meterstand niet opgenomen. Nu wel en dus betaalden we 20 euro.   

Toen ik terugliep van de minibus naar huis ging om 12 uur m’n telefoon: Aniek. “k Weet niet waar je bent, maar het eerste puppie is geboren!” Ok! Ik was in de straat. We renden naar huis. De poort ging al open en Gideon en Eef kwamen al naar buiten gerend. “De puppies, de puppies!” De voorbijgangers zullen wel gedacht hebben… zo, die kinderen zijn blij dat hun moeder weer thuis komt?! Maar jawel hoor, in het getimmerde afkalfhok (ehm.. afpuppiehok ;-)) lag Snuf met een donker wriemelend piepend puppie! Net een minuut eruit. Hehe, hier heb ik dan 4 nachten slecht voor geslapen en 4 keer van gedroomd. Ja serieus, belachelijk he? Hoe moet dat als er straks elke week een paar koeien moeten kalven?! Wordt een ramp! Maar nu was het dan zover, gewoon als de vrouw des huizes afwezig is. Zie je wel, je bent niet onmisbaar. Zeker niet voor een hond. Om half 1 kwam de volgende, om 1 uur de derde. Toen stopte het. Hum , ik had op 4 of 5 gehoopt. Maar er kwam niks. Ook geen nageboorte. Dat was wel vreemd. Tot om 4 uur de vierde zich aandiende. Een mooie grote, kwam van ver zeker. Nog geen nageboorte. Misschien opgegeten zonder dat wij het gezien hadden? Maar zowaar, om half 7 kwam de laatste. Met vlot daarna de nageboorte. Drie heren in totaal, twee dames. Eén heer helemaal zwart, één heer like mama, één heer like papa en de dames beide als papa. Terwijl ik dit schrijf roept Aniek: Marleen, er is er nog eentje gekomen! Huh? De nageboorte is er toch al uit? Hoe kan dat nou? Deels dan? Helaas inderdaad, hij is dood. Ik hoop niet dat er nog meer komen…. Tja, met drie dachten we ze allemaal te houden. Maar nu toch niet meer. Eerst maar eens kijken of ze het halen en hoe ze worden. Sem krijgt er in ieder geval nog eentje voor z’n verjaardag. Ook al was dat dan een dag te laat. Hij mag er eentje uitkiezen, een meisje. Geerten wil voor t.z.t. een vervanger voor Zaro, die inmiddels tien is. Keuze uit 3 dus. De rest maar verkopen dan, vraag genoeg hier naar grote waakhonden!

Met de landkwestie nog steeds geen spraakmakende progressie. Het land van de Arabier blijkt misschien alleen overdraagbaar als de Arabier 10 jaar werkzaam is op zijn stuk grond. En dat is hij niet… Andere spreken dat weer tegen. Moet dus uitgezocht worden. Weer eens praten meer de commissionair dus. Uit Ginchi horen we eind deze week het besluit van de woreda (gemeente). Zij wilden ook met de laatste nog-niet-over-de-brug-zijnde boeren nog praten. Het schijnt dat iemand van de woreda ooit beloofd heeft dat het land gewoon voor de boeren daar is. Nu komt er een investeerder en wordt het anders. Tja, natuurlijk, zo was dat ook bedoeld. Ach tja, niet alle 300 boeren kunnen positief worden toch? Eentje was het in ieder geval wel. We kregen gisteren een mail van de zoon van één van de buurmanboeren daar. Zijn vader was een slimme, innovatieve en grote boer (ruim 3 ha!) vlak naast het land. Die zag er wel wat in om een moderne farm te zien met dingen waarvan hij kon profiteren. En by the way, zoonlief had civil engineering gestudeerd in Addis en zou best wat voor ons willen betekenen als wij daar interesse in hadden… aha, eerste sollicitant is binnen! Toch leuk, zo spontaan een mailtje n.a.v. de folder die we uitgedeeld hadden die via vader bij zoon terecht gekomen was.